The final countdown

Hoi allemaal! Dit is hem dan, het allerlaatste verslag van mijn reis door Australië en Nieuw-Zeeland. Wat is het allemaal snel gegaan! Het moment dat ik met mijn backpack op mijn rug op Schiphol stond, klaar om door de douane te gaan, lijkt eerder anderhalve maand geleden dan vierenhalve maand! Aan de andere kant, als ik de foto's die ik overal heb gemaakt bekijk, besef ik pas hoe veel ik gezien en gedaan heb de afgelopen maanden en hoeveel mooie plaatsen ik heb bezocht.

Inmiddels heb ik ook mijn reis over het Zuidereiland erop zitten. Wat een mooi land is Nieuw-Zeeland zeg! Het landschap is echt adembenemend en af en toe heb ik het gevoel dat het niet echt is. Het is net of ik naar een foto of een ansichtkaart zit te kijken. Het Zuidereiland is naar mijn mening wel wat spectaculairder dan het Noordereiland, hoewel ik me daar ook uitstekend heb vermaakt. Er zijn meren, bergen, fjorden en gletsjers, het landschap is enorm divers!

De eerste plaats op het Zuidereiland die ik heb bezocht, is Abel Tasman. Dat was gelijk ook niet de minste plek om een paar dagen door te brengen, kan ik je zeggen. Abel Tasman National Park is vernoemd naar de Nederlander, Abel Tasman, de eerste persoon die Nieuw-Zeeland bereikte. Hij kwam trouwens uit Groningen, heb ik hier geleerd! Door het National Park loopt een wandelroute langs het water. In totaal duurt het afleggen van deze tocht drie dagen, maar je kunt ook delen ervan lopen. Er is namelijk een watertaxi, die je naar verschillende punten op de route kan brengen. In het National Park ben ik drie nachten gebleven. Voor de eerste dag had ik me opgegeven voor een skydive. Hoewel ik me had opgegeven, zag het er absoluut niet naar uit dat de skydive zou doorgaan, de weersvoorspelling voor die dag erna was erg slecht. Ik had er totaal niet bij nagedacht dat er een mogelijkheid bestond dat we toch zouden gaan. En ja hoor, de volgende ochtend was het stralend weer. Samen met twee anderen, een meisje uit Engeland, Laurie, en één uit Nederland, Lisa, werd ik opgehaald met een busje en naar de skydivelocatie gebracht. Omdat mijn vorige skydivepoging niet doorging, hield ik ook nu rekening met het feit dat het alsnog zou kunnen worden afgelast. Ik was daarom misschien ook totaal niet zenuwachtig, ik had er alleen maar heel veel zin in! We kregen een pak aan en we ontmoetten de persoon die samen met ons uit het vliegtuig zou springen om onze sprong vast te leggen op foto's en video. Lisa ging eerst de lucht in, zij zat niet bij Laurie en mij in het vliegtuig. We zagen haar naar beneden komen en we hebben foto's van haar gemaakt. Daarna was het onze beurt. Ik zat helemaal achterin het vliegtuig en was de laatste die zou springen. Eigenlijk zouden we op 13.000ft (ongeveer 5 km) hoogte eruit springen, maar vanwege de wolken moesten we wat hoger en uiteindelijk gingen we naar 14.500 ft. Free upgrade! Voordat ik het wist gingen de deuren open en kwam er een koude lucht naar binnen. Ik keek over het randje naar buiten en zag alleen een wolkendek. Het duurde nog geen 5 seconden voordat ik de eerste persoon naar buiten zag springen. Vlak daarna volgden de anderen. Toen was het mijn beurt. De instructeur en ik schoven over de grond richting het randje van het vliegtuig. Ik had geen tijd om te bedenken of ik het eng vond of niet, want voordat ik het in de gaten had, hadden we het vliegtuig al verlaten. Met 200 km per uur vielen we naar buiten, het ging echt super snel! Het was een gek gevoel om zo naar beneden te vallen maar het was ook heel erg gaaf! Tijdens de val zag ik de cameravrouw voor me in de lucht verschijnen, die mijn sprong vastlegde. Daarvoor moest ik natuurlijk even mooi poseren, wat nogal lastig is in de lucht ;). Na ongeveer 45 seconden voelde ik opeens dat we met een ruk tot stilstand kwamen en ik zag de oranje parachute boven me opengaan. Vanaf toen was het eigenlijk heel erg relaxed, we zweefden door de lucht en je had een prachtig zicht op het Nationaal Park en de rest van de omgeving. De instructeur deed nog wat stunts met de parachute en een paar minuten later was het tijd om te landen. Schuivend door het gras kwamen we tot stilstand. Wat een gave ervaring was dat! Toen we weer op adem waren gekomen, was het tijd om onze video's te bekijken. Samen met Laurie en Lisa heb ik de filmpjes gezien. Ze waren alledrie heel leuk geworden. Na de skydive werden we weer met het busje naar ons hostel gebracht. De rest van de dag heb ik volgens mij met een grote grijns op mijn gezicht rondgelopen.

De dag erna zou ik met het Engelse meisje van de skydive, Laurie, een kayaktour doen. Ons groepje bestond uit een stuk of 7 mensen, allemaal van stray, de bus waarmee ik reis. Ik kende ze nog niet allemaal, dus het was leuk om ze beter te leren kennen tijdens de tour. Het eerste gedeelte van de tour bestond uit een wandeling van 12.5 km. Hierover deden we ongeveer 3 uur. De wandeling eindigde op een strand, waar we onze gids voor de kayaktour zouden ontmoeten. We moesten bijna anderhalf uur wachten voordat hij er was. Gelukkig had hij een lunch meegenomen, want we hadden allemaal honger gekregen van het lopen. Na het eten stapten we in de kayaks en was het tijd om terug te keren naar het punt waar we begonnen waren. Ik deelde een kayak met Laurie. Het kayaken was best wel relaxed! Het was een hele mooie dag en het was lekker om op het water te zijn. Onderweg hebben we zeehonden gezien! Na tweeenhalf uur waren we terug bij het hostel. Daarna ben ik met Laurie wat gaan eten en drinken in het café vlakbij het hostel. Daar kwamen we meer mensen van onze bus tegen en uiteindelijk hebben we best lang in het café doorgebracht en een aantal drankjes gedaan.

De volgende ochtend vertrok onze bus richting Westport. In het begin leek er niets aan de hand, maar na een paar uur zagen we ineens rook onder de motorkap vandaan komen en de bus kon niet verder rijden. We moesten allemaal uitstappen en langs de snelweg omhoog lopen, naar een uitkijkpunt waar we gelukkig dichtbij waren. Intussen belde onze buschauffeur een monteur en ons werd verteld dat deze er over een uur zou zijn. Dat valt mee, dachten wij. We wachtten naast de snelweg in de berm. Het was erg warm en er waren heel veel wespen, bijen en hommels. Na een uur was er nog steeds geen spoor te bekennen van de monteur. Een deel van onze bus had flessen alcohol tevoorschijn getoverd en het op een drinken gezet (wat moet je ook anders?). Tweeenhalf uur later verscheen dan eindelijk de monteur. Met een groot applaus werd hij ontvangen. Helaas bleek hij niet in staat de bus te repareren. We moesten daarom wachten op een andere bus. Die zou anderhalf uur later arriveren, maar je begrijpt wel, we hebben het hier over kiwi-tijd dus het duurde allemaal iets langer. Na bijna vijf uur gewacht te hebben verscheen dan eindelijk een andere bus en konden we onze weg vervolgen naar Westport. Gelukkig wisten we van tevoren dat Westport toch geen enorm enerverende stad was, dus het was geen ramp dat juist op die dag de bus kapot ging. We hebben dan ook niet heel veel gezien daar, behalve het hostel.

Franz Josef was onze volgende bestemming. Aan het eind van de middag kwamen we daar aan en 's avonds was er in het hostel een pizza-party. Om de tien minuten werden er twintig pizza's binnengebracht en ze stopten pas met bakken als we allemaal genoeg hadden gegeten. Het was dus onbeperkt pizza eten en we kregen daarnaast ook nog Garlic Bread en patat. Een heus eetfestijn en aan het eind van de avond zaten we allemaal goed vol. De volgende ochtend zou een groot gedeelte van onze groep een helikopter-hike gaan doen, maar vanwege het weer werd die afgelast. Franz Josef is een gletsjer die je alleen kunt bereiken per helikopter. Helaas wordt deze tour 70% van de tijd afgelast omdat het weer niet meewerkt. Ik had me sowieso niet opgegeven voor de tour (het was ontzettend duur) maar veel mensen waren toch wel teleurgesteld dat ze het niet konden doen. De hele dag heeft het verder geregend en ik wist niet zo goed wat ik die dag moest doen. In Franz Josef is verder niet veel te doen, naast de heli-hike. Met twee kamergenoten, Eliz en Daisy (allebei uit Canada, maar Eliz uit het Franstalige deel en Daisy uit het Engelstalige) ben ik naar een cafeetje gegaan, waar we koffie hebben gedronken en gebruik hebben gemaakt van de gratis WiFi. We waren van plan een wandeling te gaan maken, maar na 5 minuten waren we al helemaal doorweekt en we besloten rechtsomkeert te maken.

Op 23 februari vertrokken we uit Franz Josef op weg naar Wanaka. Na een lange dag in de bus kwamen we aan het einde van de middag in Wanaka aan. Ik vond het gelijk een leuke plaats. In de winter wordt er veel aan wintersport gedaan en het ziet er ook wel een beetje uit als een ski-dorpje. Er is een straat met allemaal leuke cafeetjes en restaurantjes en een groot meer. Die avond heb ik het stadje verkend en ik ben vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend vertrokken we alweer naar Queenstown. Dat is een populaire stad onder backpackers en het staat bekend om de extreme sporten. In de bus ging een formulier rond waarop alle activiteiten stonden die je in Queenstown kon doen. Als je iets wilde doen kon je je opgeven door je naam op te schrijven. Samen met Anna, een Zweeds meisje waar ik al een tijdje samen mee reisde, heb ik me opgegeven voor een bungeejump. Ik wilde ook wel graag een bungee-swing doen (een soort schommel waarop je door een canyon slingert) dus ik gaf me daar ook maar meteen voor op. De buschauffeur vertelde ons tien minuten later dat we rechtstreeks naar het bungeecentrum zouden gaan, nog voordat we in Queenstown zouden aankomen. Oké, we gingen dus al over een uurtje bungeejumpen, dat hadden we niet helemaal verwacht... Maar misschien wel beter, want we hadden niet veel tijd om zenuwachtig te zijn. Even later arriveerden we bij het bungeecentrum. Vanuit de bus zagen we al de brug die over het water hing en waar we vanaf zouden gaan springen. Het was toch wel wat hoger dan we dachten.. Binnen in het centrum hing een groot televisiescherm, waar je live kon volgen wat zich buiten op de brug afspeelde. Toen we binnenkwamen, zagen we net hoe een jongen na lang twijfelen toch besloot niet te springen. Hij heeft zeker tien minuten op het platform gestaan, maar hij durfde het uiteindelijk toch niet. Niet erg bemoedigend om te zien vlak voordat je zelf moet springen! Anna en ik gingen samen met een ander stel uit onze bus naar de balie om onze sprong vast te leggen. Er werd meteen verteld dat je geen geld terug krijgt als je besluit niet te springen. Oké, nu moesten we dus wel. Op de balie lag een lijst met medische aandoeningen waarmee je beter niet kunt springen en ons werd gevraagd of we 1 van die aandoeningen hadden. Het waren aandoeningen als epilepsie, reuma en hartaandoeningen. Ook 'panic attack' stond ertussen. Ik grapte dat ik die misschien nog wel eens zou kunnen krijgen, omdat ik toch wel een beetje zenuwachtig begon te worden. Na het betalen moesten we in de rij wachten op de brug. Dat duurde nog wel even. We hebben er zeker een half uur/drie kwartier gestaan en dat was niet echt bevorderlijk voor de zenuwen. Uiteindelijk mochten we dan. Ik was de eerste die zou springen en ik had met mezelf afgesproken dat ik meteen zou springen, want hoe langer je op het platform staat, hoe enger het wordt. Ik kreeg het elastiek om mijn enkels geknoopt en daarna mocht ik op het platform gaan staan. Ik keek snel even naar beneden. Shit, het was toch wel erg hoog! De man die bij het bungeecentrum werkte, telde af. 3, 2, 1, bungee! Ik dacht niet na en ik sprong. Het was de eerste paar tellen heel eng maar daarna viel het enorm mee. Ik had alleen geen idee waar ik was, het was heel moeilijk te zien omdat je op de kop hangt. Ik was enorm gedesoriënteerd! Na een paar keer stuiteren, zag ik onder me een bootje waar twee mannen in stonden die een stok vast hadden. Ik moest de stok vastpakken en werd in het bootje getrokken. Daar drong het pas door dat ik het echt gedaan had! Ik sprong snel uit het bootje om Anna nog te kunnen zien springen. Zij sprong ook gelijk. Toen ook Anna weer op de kant stond, konden we onze video bekijken. Ze waren heel gaaf geworden! Daarna moesten we snel weer terug naar de bus, want Queenstown wachtte op ons. Ik had een ander hostel in Queenstown dan de rest, want ik had mijn hostel zelf geboekt. Ik stelde voor om na het inchecken Queenstown te verkennen. Daisy, Anna, Chiara (Duits) en Bo (Nederlands) waren daar wel voor in. We hebben een rondje gedaan door de stad en daarna hebben we een aantal flesjes cider gekocht en meegenomen naar het meer. Daar hebben we de hele avond in het gras in het zonnetje gezeten. Dat was heel erg gezellig!

Die ochtend daarop heb ik een beetje uitgeslapen en daarna had ik met Daisy afgesproken om koffie te gaan drinken. Met haar had ik inmiddels redelijk veel rijd doorgebracht en we zijn in de afgelopen weken goede vrienden geworden. Om twaalf uur 's middags werd ik bij het bungeecentrum in Queenstown verwacht voor de bungeeswing. Met een busje werden we naar de locatie gebracht, ongeveer 40 minuten rijden vanaf Queenstown. Deze keer hoefde ik helemaal niet zo lang te wachten en was ik binnen 20 minuten aan de beurt. Ik kreeg een tuigje aan en daarmee werd ik aan de swing vastgemaakt. Zo bungelde ik een tijdje boven de canyon. Ik moest nog even vrolijk lachen naar de camera en de jongen van de crew begon af te tellen. Toen hij de 0 had bereikt, drukte hij op een knop en op dat moment maakte ik een vrije val van 70 meter, waarna ik door de canyon slingerde. De vrije val was hoger dan ik had verwacht maar ik vond deze swing wel wat minder eng dan de bungeejump. Toch was het erg leuk om te doen. Na deze activiteit vond ik het wel mooi geweest wat betreft de extreme sporten. Skydiven, bungeejumpen en de bungeeswing, ik heb het allemaal gedaan en nu is het klaar voorlopig. De skydive zou ik echter nog wel een keer willen doen, daar kan echt niks tegenop! De rest van de vrije dag in Queenstown heb ik een beetje gewinkeld en 's avonds had ik afgesproken met Mel, een Engels meisje dat ik helemaal in het begin van mijn reis ontmoette en met wie ik afgesproken had dat we elkaar in Queenstown weer zouden zien. Melissa en Helena, die ook met Stray reisden, sloten zich bij ons aan en die avond hebben we gegeten in Wold Bar, een leuk klein restaurant/café in het centrum. Wat ik vooral leuk vond om te merken, was dat hoewel ik de enige was die het Engels niet als moedertaal heeft, toch prima mee kon komen in het gesprek. Ik heb echt het idee dat mijn Engels echt stukken vooruit is gegaan sinds ik hier ben en daar ben ik erg blij mee! De rest van de avond was erg gezellig en we hebben ons prima vermaakt onder het genot van een cocktail.

Die dag erna stond een boottocht naar Milford Sound op de planning, een bekende attractie in Nieuw-Zeeland. Het bestaat uit fjorden waar je met een bootje doorheen vaart en onderweg zie je watervallen, bergen en zeehonden. We hadden topweer dus dat maakte het boottochtje nog weer een stukje aangenamer. Na de cruise reden we verder naar Gunns Camp, waar we de nacht zouden doorbrengen. Gunns Camp is een camping in de middle of nowhere en toen we hoorden dat er geen bereik, WiFi, elektriciteit, koelkast of heet water zou zijn, kan je je misschien voorstellen dat wij niet stonden te trappelen om daar naartoe te gaan. Daarnaast maakten miljoen sandflies je er het leven zuur. Ze waren overal, zowel buiten als binnen. Sandflies bijten en ze vallen met name je enkels en voeten aan. Ik deelde een kamer met Daisy, Eliz en Bo en hoewel het erg gezellig was, hebben we die nacht niet erg veel geslapen.
We konden dan ook niet wachten om weg te gaan en de volgende ochtend stonden wij dan ook als eersten bij de bus. Die dag stond vooral in het teken van kilometers maken. We hebben van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de bus gezeten, het was een erg lange rit. Het plaatsje Invercargill, waar we die avond overnachtten, was niet erg spannend, er viel weinig te beleven. Gelukkig waren we er maar een nacht.

Op 28 februari gingen we vanuit Invercargill terug naar Queenstown, waar we deze keer slechts 1 nacht zouden blijven. Ook die dag hebben we met name in de bus doorgebracht en pas om 8 uur 's avonds waren we dan uiteindelijk in Queenstown. Met Daisy en Eliz had ik afgesproken om die avond de Fergburger uit te proberen. Fergburger is een heel bekende en populaire burgerzaak in Queenstown. De burgers zijn niet te vergelijken met burgers van McDonalds of Burger King, de Fergburgers worden echt vers gemaakt. De rijen staan altijd tot buiten om de hoek en iedereen in Queenstown heeft het over de burger. Daarom moesten wij natuurlijk ook maar even testen of de burgers echt zo lekker waren als iedereen zegt. Het antwoord: ja! Ze waren heerlijk! Al met al hebben we drie kwartier in de rij gestaan en vervolgens duurde het drie kwartier voordat ze klaar waren, maar het was het waard.

De volgende morgen vertrok de Straybus naar Mount Cook. Mount Ccok is een beroemde berg en het ligt in Nationaal Park Mount Cook. Hier had ik twee extra dagen ingepland omdat ik van iemand anders had gehoord dat de omgeving heel mooi was. In totaal had ik daar drie nachten en ik heb er geen spijt van gehad dat ik op die plek langer ben gebleven. Het landschap was echt prachtig en het was ook wel rustgevend, omdat we midden in het Nationaal Park verbleven. De meeste mensen uit mijn bus bleven er echter maar 1 nacht, daarom zijn we meteen na aankomst gaan wandelen door het park. We kozen voor de 'Hooker Valley-walk', de bekendste wandelroute in Mount Cook, die 3 uur duurt. Ik liep samen met Daisy en we stopten regelmatig om foto's te maken van al het moois dat we zagen. Elke keer als we een bocht omgingen, ontdekten we weer iets nieuws. Ik kan moeilijk beschrijven hoe mooi het was, maar als het je interesseert, Google het maar eens!

De volgende ochtend moest ik helaas afscheid nemen van Daisy, Anna en Bo, want zij gingen weer verder met de bus. Dat vond ik jammer, want ik had veel tijd met ze doorgebracht de afgelopen weken. Nadat ik ze had uitgezwaaid, moest ik van kamer wisselen, maar mijn nieuwe kamer was nog niet klaar. Ik besloot voor een korte wandeling te gaan. Echter, toen ik op het informatiebord keek naar de mogelijke wandelingen, koos ik toch voor een 3 uur durende wandeling. En dat heb ik geweten! Ik had de beschrijving niet echt goed gelezen, maar het was zeker geen makkelijk wandelingetje! De route liep alleen maar steil omhoog en bestond alleen maar uit trappen, met 2200 treden in totaal. Echt zwaar om anderhalf uur omhoog te moeten klimmen. Toch maakte het uitzicht alles goed en toen ik eenmaal boven was, vergat ik al snel de moeite die het had gekost. De weg terug verliep heel wat gemakkelijker en sneller! Rond 1 uur was ik terug bij de Lodge waar ik sliep en kon ik opnieuw inchecken. Die middag heb ik niet veel gedaan en heb ik vooral mijn benen laten rusten.

Zoals ik al had verwacht, begon de volgende dag met flinke spierpijn. Ik kan wel zeggen dat ik mijn kuiten nog nooit zo erg heb gevoeld als die dag. Omdat ik de laatste nacht in een privékamer zou slapen (alle dorms zaten vol en accommodatie is erg beperkt in een Nationaal Park) moest ik die ochtend weer uitchecken en wachten tot mijn kamer klaar was. Ik had geen zin om weer een wandeling te maken, dus ik ben in de receptie gaan zitten en heb gebruik gemaakt van de WiFi. Rond half 3 kon ik eindelijk in mijn kamer. En wat een luxe! De kamer was erg mooi en ik had een eigen zithoek, tv, keuken en badkamer. Heerlijk om weer een keer een kamer voor mezelf te hebben, dat had ik wel een beetje gemist. Die middag ben ik niet van de kamer af geweest, ik wilde er natuurlijk wel optimaal gebruik van maken ;). 's Avonds heb ik gegeten in het restaurant dat bij de Lodge hoorde (want ja, als je toch al grof geld hebt uitgegeven aan een kamer, dan kun je net zo goed helemaal luxe doen en ook nog even lekker eten in het restaurant). Die avond heb ik op mijn kamer met Simone geskypet en daarna was het alweer tijd om te gaan slapen.

De bus vertrok op 4 maart om 8 uur 's ochtends met Christchurch als bestemming. Dit was tevens de laatste bestemming van de reis met Stray. Vanuit Christchurch zou ik namelijk een vlucht nemen naar Auckland, waarvandaan ik weer naar huis vlieg. In Christchurch zag ik Daisy weer, die daar een paar nachten langer was gebleven! Ze heeft me meegenomen de stad in en me een rondleiding gegeven. Christchurch is een gekke stad om te zien. 6 jaar geleden is er een hevige aardbeving geweest en daarvan zie je nog steeds veel sporen. Het verbaasde me ook hoe weinig er nog is opgebouwd in 6 jaar tijd. Het lijkt net alsof ze het expres doen, omdat de gevolgen van de aardbeving nu een soort toeristische trekpleister zijn. Ik vond het niet een erg gezellige stad en ik denk niet dat ik er zou kunnen wonen. Sowieso vind ik de Australische steden veel leuker dan de Nieuw-Zeelandse, Nieuw-Zeelandse steden komen soms enigszins armoedig over. (Daar staat dan natuurlijk wel weer het landschap tegenover!) 's Avonds na het eten heb ik met Daisy nog wat gedronken in de bar van het hostel en daarna zijn we naar bed gegaan.

Op 5 maart namen we weer vroeg de bus, maar deze keer moest ik er na een half uurtje alweer uit. Ik werd afgezet bij het vliegveld in Christchurch om daar in de buurt in een hostel te verblijven. Het hostel was erg mooi, je had je eigen 'koepeltje' waar je in sliep en zo had je toch nog een beetje privacy. Omdat het hostel vlak naast het vliegveld lag en een stuk buiten het centrum, was er in de buurt niet veel te doen. Gelukkig was het maar voor een nachtje en omdat ik ziekig was, heb ik die dag niet veel gedaan naast netflixen en een stukje hardlopen.

De volgende dag moest ik voor tien uur uitchecken maar ik bleef nog wel in het hostel, omdat mijn vlucht naar Auckland pas 's avonds zou gaan. Rond 5 uur arriveerde ik op het vliegveld en voordat ik net wist, kon ik al boarden. De vlucht duurde iets langer dan een uur en voordat we eenmaal waren opgestegen, was het alweer tijd om te landen. Ik heb snel mijn backpack van de bagageband gevist en ik ben naar mijn hostel in Auckland gegaan. Daar ben ik op dit moment nog en vanaf die plek schrijf ik nu dit verslag. In minder dan 24 uur vertrekt mijn vlucht naar huis en ik vind het een heel gek idee dat ik morgen wegga uit dit land. Ik besef dan ook nog niet echt dat ik over twee dagen weer in het koude Nederland ben. Of ik er naar uitkijk om weer naar huis te gaan? Ja en nee. Ik vind het erg jammer dat mijn reis eindigt en dat ik het mooie continent Oceanië moet gaan verlaten. Australië voelt zo ongeveer als mijn tweede thuis en naar Nieuw-Zeeland wil ik absoluut nog een keer terug, om meer van het land te zien dan ik nu gedaan heb. Daarnaast betekent naar huis gaan ook weer verder met mijn scriptie en de rest van mijn studie. Dat is niet iets waar ik erg naar uitkijk. Aan de andere kant heb ik ook wel weer zin om naar huis te gaan. Ik mis mijn eigen bed en mijn privacy en ik verheug me erop om familie en vrienden weer te zien! Daarnaast mis ik de routine van thuis ook wel een beetje, het wordt weer tijd om normaal te leven, te sporten en te eten. En tot slot: reizen is ook gewoon heel vermoeiend! Het staat ongeveer gelijk aan chronisch slaaptekort en ik merk wel dat na vierenhalve maand reizen mijn energie een beetje op is. Dus de timing om terug te gaan is denk ik perfect!

Hoe dan ook: ik had het voor geen goud willen missen en ik ben ontzettend blij dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan reizen. Ik heb er veel van geleerd en ik heb zoveel leuke mensen ontmoet tijdens de afgelopen maanden! Ik weet nu dat je echt vrienden kunt maken voor het leven tijdens een reis en dat vind ik erg leuk om te merken. Ik weet dan ook zeker: dit is niet de laatste reis die ik ooit ga maken!
Voor nu is het in ieder geval wel even genoeg en ik heb tijd nodig om bij te komen en geld te sparen voor een volgende reis. Aan iedereen die mijn reisverhalen heeft gevolgd tijdens de afgelopen maanden: dankjulliewel! Ik heb erg leuke reacties gekregen op mijn blogs (: En sorry voor de uitgebreide verhalen soms, ik ben me ervan bewust dat mijn verhalen af en toe wat aan de lange kant zijn ;) Meer over mijn avonturen vertel ik jullie graag in persoon, als ik weer terug ben!

Tot over een paar dagen en heel veel liefs van mij!

Eline