Van vissersdorp naar mini-Miami
Door: Eline
Blijf op de hoogte en volg Eline
03 December 2016 | Australië, Surfers Paradise
Hoi allemaal!
De afgelopen week heb ik weer een aantal nieuwe plaatsen kunnen toevoegen aan mijn lijstje 'bezochte plekken'. Ik ben namelijk in Yamba, Byron Bay en Surfers Paradise geweest. Deze plaatsen kunnen haast niet meer van elkaar verschillen en dan heb ik het met name over Yamba en Surfers Paradise. Waar Yamba een heel klein vissersdorpje is waar weinig te beleven valt en je echt tot rust kunt komen, is Surfers Paradise meer een soort kruising tussen een mini-Miami en Las Vegas. Toch hebben beide steden zo hun eigen charme en ik vind het juist ook wel leuk dat ze zo van elkaar verschillen (goed voor de afwisseling). Byron Bay zit hier juist weer een beetje tussenin, deze stad is vergelijkbaar met Yamba, maar wel veel toeristischer.
De eerste stop was Yamba. Vanuit Byron Bay vertrok ik 's ochtends met de bus, het was een kort ritje van slechts twee uur rijden. Na het geweldige surfkamp van die week ervoor vond ik het jammer om Byron Bay te verlaten, maar omdat Yamba een klein stukje terug op de route ligt, wist ik ook dat ik nog wel in Byron terug zou komen. Daarnaast had ik natuurlijk ook erg zin om Hester te zien, zij was na twee maanden vrijwilligerswerk in Azië ook aangekomen in Australië en we hadden afgesproken elkaar in Yamba te ontmoeten. Nadat de Greyhound-bus me in Yamba had afgezet, ben ik naar het hostel gelopen. Voordeel van een klein stadje: alles is lekker dichtbij. Ik hoefde maar 50 meter te lopen naar het hostel met mijn zware backpack, dus dat was niet verkeerd. Het YHA is het enige hostel in Yamba, dus veel keuze was er niet. In dit geval gaf dat ook helemaal niets, want het hostel was erg leuk! De kamers waren prima en de badkamer en keuken waren schoon. Toen ik na het droppen van mijn backpack in de keuken zat om een broodje te eten, kwam Hester binnengewandeld. Na onze gebruikelijke begroeting ('Yoooo!') hebben we even bijgepraat over onze belevenissen tot dusver. Daarna zijn we het centrum ingelopen, waar Hester me heeft rondgeleid (zij was er al drie dagen toen ik arriveerde). We zijn een stuk langs de kust gelopen en we hebben de vuurtoren gezien. Een Australische jongen, Jeremy, sloot zich bij ons aan. Die avond hebben we samen gekookt en na het eten hebben we met Jeremy en twee andere Nederlandse meiden, Leonore en Leonie, gekaart en Cluedo gespeeld.
De volgende ochtend was een regel-ochtend. Hester en ik hebben even gekeken naar de Whitsundays- en Fraser-Island tour die we willen doen. Omdat we daar ongeveer rond kerst zullen zijn en het daar dan waarschijnlijk heel druk is, moeten we deze tours van tevoren vastleggen. Daarnaast waren we die avond ervoor op het idee gekomen een campervan te huren voor een paar weken, dus daar hebben we ons ook alvast even in verdiept. Een campervan is trouwens een kruising tussen een auto en een camper, je kunt erin rijden en slapen (maar natuurlijk niet tegelijk ;) ) en er zit meestal een kookstel en een vriezertje in. Ook hebben we de bus en een hostel geboekt in Byron Bay, waar we na Yamba heen zouden gaan. Helaas was het Arts Factory Lodge (waar ik sliep tijdens het surfkamp) al helemaal volgeboekt, maar we konden gelukkig nog een ander hostel vinden. Hier konden we maar 1 nacht blijven volgens de site, maar het was beter dan niks. Na het plannen moesten we ons bij de receptie van het hostel verzamelen, want we hadden ons opgegeven voor een tour door Yamba. 'Shane's tour' heette die en deze tour werd geregeld vanuit het hostel. Voor vertrek moesten we tekenen voor de risico's van de tour. We zouden namelijk onder andere gaan cliffduiken. Toen we met nog 4 andere backpackers in het busje hadden plaatsgenomen waarmee we de tour zouden doen, kwam Shane (de tourleider) eraan. Hij vertelde dat we gingen springen van een 18-meter hoge cliff en hij liet ons vervolgens een aantal foto's zien van de gevaren van het cliffduiken. De één na de andere foto van gebroken sleutelbenen, enkels en armen kwam voorbij. Geen leuk gezicht! Maar Shane zei dat het wel goed zou komen als we geen rare dingen zouden doen. Hij vertelde dat heel veel mensen niet durven te springen en dat bijna iedereen een 'aanmoediging' nodig heeft. Ik dacht op dat moment echt: 'wat voor gek is dit? Hij gaat ons toch niet allemaal van die cliff afduwen?' We werden allemaal best wel bang van het hele verhaal, ik heb zelf bijvoorbeeld hele zwakke enkels en ik zag het bij mij alweer fout gaan. Shane nam na het intropraatje plaats in het busje en reed ons naar een aantal mooie plekken langs de kust. Leuk om te zien, maar iedereen uit onze groep was bloedzenuwachtig geworden voor het cliffduiken. In het busje was Shane de hele tijd heel hyperactief en hij dronk de hele tijd Red Bull. Ik vond het maar vreemd en ik wilde het liefst gewoon terug naar het hostel. Uiteindelijk stopten we bij een nature-park, waar we uit het busje stapten op weg naar de cliffs. Onderweg bleef Shane plotseling staan en hij riep dat hij een slang zag onder een rots. Het was best een gevaarlijke slang die je gemakkelijk kon doden, een rood met zwarte slang waarvan ik de naam ben vergeten. Shane vertelde dat hij voor zijn werk vaak slangen uit huizen verwijdert en hij wilde deze slang graag aan ons laten zien. Wij moesten een eindje verderop gaan staan zodat hij kon proberen de slang uit zijn hol te krijgen. Als de slang tevoorschijn zou komen, moesten we heel hard wegrennen. Na een kwartier porren in het hol waarin de slang lag, had Shane de slang een stukje onder de rots vandaan weten te krijgen. Intussen stonden wij ons op te vreten een aantal meter verderop. Het was best wel spannend en we waren erg bang dat de slang ineens uit zou vallen en zou bijten. Toen Shane ons dichterbij riep, zagen we dat hij zijn handdoek over de slang had gelegd. Hij vertelde dat de slang hierdoor denkt dat hij veilig is en blijft liggen. Voorzichtig tilde hij vervolgens een stukje van de handdoek op. We konden de zwart en rode schubben zien zitten. 'Nu zal ik de handdoek van hem afhalen', zei Shane. 'Als de slang boos wordt en onze kant op komt, ren dan zo hard als je kunt.' Je begrijpt vast dat wij ons op dat moment allemaal schrap zetten om zo snel mogelijk weg te komen. Shane begon voorzichtig wat te friemelen aan de handdoek. Een paar seconden later schreeuwde hij ineens heel hard en ineens vloog de slang door de lucht. Wij begonnen natuurlijk ook te gillen en als een gek te rennen (de 100 meter sprint is er niks bij, Dafne Schippers eat your heart out). Toen ik eenmaal stilstond en omkeek, zag ik een bewegingsloos en plastic ding op de grond liggen. Die slang was hartstikke nep! Nadat we van de eerste schrik bekomen waren, schoten we allemaal in de lach. Dat we daar waren ingetuind! Het hoorde natuurlijk gewoon bij de tour, Shane voert de grap met de slang elke dag uit. Ik wist niet goed of ik me nu opgelucht moest voelen of belazerd, maar ik denk dat de opluchting overheerste. En ik had daarna natuurlijk wel in de smiezen dat we ook niet echt van een 18-meter hoge cliff gingen springen (hoewel sommigen uit onze groep daar nog niet zo overtuigd van waren). Shane vertelde ook dat zijn gedrag in de bus allemaal geacteerd was en hij verklapte wat voor grappen hij nog meer uithaalt met sommige andere groepen. Uiteindelijk zijn we trouwens wel echt van een cliff afgesprongen, deze was alleen slechts 5 meter hoog. Eitje! Nadat we weer op het droge stonden, stapten we weer in het busje. We reden naar een haventje, waar we piranha-achtinge vissen zouden gaan voeren. Onderweg zijn we gestopt om een paar zakken brood te halen. Toen we op de steiger stonden, zagen we de vissen al zwemmen. Het waren er ontelbaar veel en ze zagen er redelijk hongerig uit. Shane gooide een snee brood in het water en de vissen vlogen erop af. Na drie seconden was er helemaal niks meer van het brood over. We mochten de vissen zelf ook voeren, maar we moesten niet te dicht bij de rand komen, want dan zouden we de kans lopen om gebeten te worden. Shane wilde laten zien hoe de piranha's reageerden op bloed, dus hij maakte een wondje bij zichzelf om bloed in het water te laten druppelen. Maar opeens stak hij zijn hele hand in het water. We schrokken ons dood, wat deed hij nou weer? Drie keer raden... het waren doodnormale vissen. We hadden het kunnen weten... Met het voeren van de vissen was er een einde gekomen aan de tour. Gelukkig had iedereen van onze groep het overleefd ;) Wat een vreemde middag!
De volgende dag ben ik samen met Hester en Leonore naar Iluka gegaan, een eiland vlakbij Yamba. Het tochtje met de Ferry duurt maar 30 minuten, dus het was niet ver. Toen we op het eiland aankwamen, hebben we een nature walk gemaakt door een natuurpark. We hebben helaas niet veel van de natuur gezien, omdat we de hele tijd bezig waren met het afweren van de muggen. We zijn helemaal lekgestoken daar. Niemand van ons had natuurlijk deet bij zich, erg handig. 240 muggenbulten pp later zijn we naar het strand gegaan, waar we best wel lang hebben gelegen. Er was bijna niemand, we hadden bijna een privéstrand. Aan het eind van de middag zijn we weer teruggegaan naar Yamba met de Ferry. Vlakbij het hostel hebben we die avond fish & chips gegeten. Na het eten zijn we naar de golfbaan gegaan die vlakbij ons hostel lag, want daar kon je kangaroes spotten. En inderdaad, nog geen tien minuten later stonden we oog in oog met zo'n tien kangaroes. Je kon zien dat ze wel gewend zijn aan mensen, want je kon best dichtbij komen zonder dat ze schrokken of wegliepen.
Die dag erna was het tijd om uit Yamba te vertrekken. Leonore had dezelfde bus naar Byron Bay als wij, ze sliep alleen in een ander hostel. Ons hostel lag midden in het centrum aan de hoofdstraat, we konden kruipend naar huis als we wilden. Het hostel had meerdere kamertypes. Het had reguliere dorms, maar ook kleine appartementjes waar twee dorms in zaten. Wij sliepen in zo'n appartementje, dus we hadden een woonkamer en een keuken. Bij aankomst hebben we direct gevraagd of we misschien een paar dagen langer konden blijven. Volgens de site van het hostel kon dit niet, maar de man van de receptie vertelde ons dat dit wel mogelijk was. We hebben toen voor twee nachten bijgeboekt. De laatste nacht zouden we alleen van kamer moeten veranderen, maar dat vonden we niet zo'n probleem. Ik vond het heel leuk om weer in Byron Bay terug te zijn, het voelde haast een beetje als thuiskomen. Nadat we ons in het hostel hadden geinstalleerd zijn we gelijk naar een reisbureau gegaan om te informeren naar Fraser Island- en Whitsundays-tours, die wilden we zo langzamerhand toch wel boeken. We hebben heel lang bij het reisbureau gezeten en ze zetten ons behoorlijk onder druk om de tours direct te boeken. We hebben het uiteindelijk niet gedaan omdat we er nog even over na wilden denken en dat is achteraf maar goed ook. Een uur later vonden we op internet namelijk een hele goede deal; beide tours voor 500 dollar in plaats van de 1000 dollar waarvoor het reisbureau de tours aanbood. Inmiddels hebben we beide tours op datum gezet; 13 december zitten we twee dagen op Fraser-Island en op 22 december varen we naar de Whitsundays voor drie dagen. Dat betekent dat we op 24 december aan het eind van de middag pas terugkomen van de Whitsundays, dus het is wel zeker dat we kerst op Airlie Beach gaan vieren. Na het boeken van de tours hebben we gekookt in ons huisje en daarna zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan.
De volgende dag ben ik in mijn eentje op pad gegaan. Hester is samen met Leonore naar de vuurtoren gelopen die ochtend. Ik had hem al twee keer gezien en ik hoefde hem niet nog een derde keer te zien. Ik ben naar de stad gegaan om een beetje te winkelen en daar heb ik ook eindelijk boeken op mijn nieuwe ereader kunnen zetten. Fijn dat ik eindelijk weer kan lezen! Toen ik terugkwam in het hostel, merkte ik dat er nieuwe mensen in het appartement waren gekomen. 3 jongens, uit Newcastle. Of ik die plaats kende? Ja hoor, natuurlijk! (Geordie shore ;)) Ze verzekerden me dat ze lang niet zo erg waren als die lui van Geordie Shore. Gelukkig maar! Dat dacht ik ten minste, want nog geen drie uur laten hadden ze het appartement op stelten gezet. Een groep onbekende Engelse meiden zat plotseling ook in onze woonkamer en ze hadden het interieur even een make-over gegeven; niets stond meer op zijn plaats. Natuurlijk stonden er al behoorlijk wat lege drankflessen op het aanrecht en op tafel. Die nacht hebben we nauwelijks geslapen. Onze kamergenoten zijn uiteindelijk wel de stad in gegaan, maar toen ze terugkeerden hebben ze nog uren lawaai gemaakt in ons huisje, waar het feest gewoon verder ging. Niet echt bevordelijk voor een goeie nachtrust, kan ik je vertellen. Die dag erna hebben Hester en ik fietsen geleend van het hostel, waarmee we een heel eind hebben gefietst naar Tallow Creek en Broken Head (18 kilometer). Af en toe liepen de wegen heel steil omhoog, dan moesten we flink trappen op ons beachcruisertje zonder versnellingen. Aan het eind van de middag keerden we moe maar voldaan weer terug in het hostel. Die avond hadden we met Leonore afgesproken in Cheeky Monkeys voor het eten. Ze kreeg gratis eten daar en voor gasten van ons hostel waren alle hoofdgerechten voor de helft van de prijs, dus dat was niet verkeerd. Natuurlijk bestelde ik zoals vanouds een vegaburger, die smaakte nog altijd even goed. Na het eten hebben we natuurlijk nog een ijsje gekocht en daarna hebben we onze spullen verhuisd naar het huisje naast die van ons, waar we de laatste nacht zouden slapen. We liepen het huisje binnen en daar zaten de Engelse meisjes van die avond ervoor in de woonkamer. Daar baalden we wel een beetje van, we bereidden ons geestelijk al voor op weer een nachtje zonder slaap Toen we 's avonds na een avondje in het centrum weer in ons huisje kwamen, zaten daar niet alleen de Engelse meiden die bij ons in het appartement sliepen, maar ook de drie jongens uit Newcastle, onze vorige huisgenoten! Ze hadden het feestje verplaatst naar het andere appartement, voor de afwisseling. Net nu wij ook gewisseld waren! We konden ons geluk niet op, ahum. Toch viel de nacht die erop volgde erg mee. Ze waren een stuk stiller dan die avond ervoor en ze zijn eerder de stad in gegaan, waardoor we minder last van ze hadden.
De volgende ochtend hebben we uitgecheckt en die middag vertrok onze bus naar Surfers Paradise. Leonore bleef nog een nacht in Byron Bay, maar zij zou die dag erna ook naar Surfers Paradise gaan. Zo reizen we een beetje samen met haar. Ik vond het deze keer niet zo heel erg om weg te gaan uit Byron Bay. Niet alleen omdat ik daar inmiddels bijna twee weken had doorgebracht, maar ook omdat mijn tweede ervaring met Byron een stuk minder positief was dan de eerste. Bovendien keek ik er ook wel naar uit om de rest van de Oostkust verder te ontdekken.
vanuit Byron Bay was het ongeveer twee uur rijden naar Surfers Paradise. Daar zouden we slapen in 'Bunk hostel'. We lazen op de site dat het hostel op dit moment verbouwd wordt en al veel gloednieuwe kamers heeft. In recensies stond dat het hostel super schoon is en meer weg heeft van een hotel. De prijzen zijn nu echter heel laag, vanwege de verbouwing. Wanneer het hostel af is, gaan de prijzen enorm omhoog. We hebben het hostel een beetje op de gok geboekt, we wisten namelijk niet precies hoeveel last we zouden hebben van de verbouwing. Toen we in het hostel aankwamen, hadden we meteen door dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Het leek inderdaad op een hotel! De kamers waren helemaal nieuw en hadden elk een eigen badkamer en er waren een nieuwe receptie en gemeenschappelijke keuken. Alles was heel erg schoon en we waren door het dolle heen bij de aanblik van dit alles. Er waren zelfs twee zwembaden en het ontbijt was gratis. Heel luxe! Daarnaast hadden we een upgrade gekregen, we hadden eigenlijk een kamer voor 8 personen geboekt, maar we kregen een kamer voor 4 personen. 1 bed is de hele tijd leeg geweest, onze enige kamergenoot was een heel hard snurkende Japanner (niet echt leuk gezelschap).
Toch namen we die Japanner maar voor lief, hier gingen wij ons wel vier dagen vermaken! De rest van de avond hebben we gerelaxt en films gekeken (moet ook gebeuren af en toe).
De volgende dag zijn Hester en ik na het ontbijt op kledingjacht gegaan. We waren allebei tot de conclusie gekomen dat we te weinig hemdjes hadden meegenomen en te veel t-shirts. Daar moesten we maar even verandering in brengen. We namen de tram naar een overdekt shoppingcentrum, waar we alle winkels bij langs zijn gegaan. Ik had geen goeie shopdag en kon niks vinden. Nou ja, dan maar verder zoeken in Brisbane, onze volgende stop. We zijn weer terug gegaan naar de tram, waar we stiekem in zijn gestapt zonder een returnticket te kopen. We hadden op de heenweg geen conducteur gezien, dus we durfden de gok wel te nemen. Toch zaten we lichtelijk gespannen in de tram. Ik zat een beetje op het scherm te kijken dat daar hing toen daarop verscheen: ' If you don't have a valid ticket, you'll have to pay a 245$ fine'. Oeps! Dat was best een hoge boete! We hebben gebeden dat we niet gecontroleerd zouden worden en gelukkig voor ons is dat niet gebeurd. Die middag ben ik het centrum van Surfers Paradise ingelopen, op zoek naar een goedkope kapper. Mijn pony hing zo ongeveer op mij knieën, dus het werd wel weer hoog tijd. Op internet las ik over 'Enzo's Hair', dat scheen wel en goeie salon te zijn met betaalbare prijzen. Nou, ik weet niet hoe Enzo aan zijn kappersdiploma is gekomen, want knippen kon hij niet! Mijn pony is helemaal naar de Filistijnen, en bestaat vooral uit korte plukjes, terwijl ik het allemaal op 1 lengte wilde. Het ziet er niet uit! In het hostel heb ik zelf nog bij moeten knippen om het nog enigszins te redden. Daar ben ik normaal een beetje huiverig voor, maar er zat niets anders op. Wijze les: geen geld meer meer besparen op knipbeurten! Hopelijk groeit mijn haar snel weer aan..
Die avond ben ik met Hester langs de boulevard gelopen. Surfers Paradise is een leuke stad, maar wel groot! Het is net het kleine broertje van Miami, met hele hoge gebouwen (voornamelijk hotels) en een levendige binnenstad met grote ketens en veel clubs en bars. Het lijkt voornamelijk een vakantiebestemming te zijn. Overal zijn hotels en appartementen en het is behoorlijk druk in de binnenstad. Elke dag rond vier uur 's middags begint het te regenen en te onweren, je kunt de klok er bijna op gelijk zetten. Heel apart!
De dag erna hebben we een wandeling gemaakt van 11 kilometer naar een nature-park dat in de buurt lag. Toen we er bijna waren, zagen we ineens een waarschuwingsbord langs de kant van de weg. Hierop stond dat er onlangs een Boa Constrictor was gezien in de buurt en dat je daarvoor uit moest kijken. Er stond ook bij dat je de Boa Constrictor niet moest oppakken wanneer je hem tegen zou komen, maar dat leek me nogal een overbodige opmerking (ik was niet erg in de stemming om gewurgd te worden door een 3 meter lange slang. En ja, deze was wél echt!) Hester is heel bang voor slangen, dus die durfde eigenlijk niet echt verder. Bij elk geritsel in de bosjes schrok ze en dacht ze dat de slang achter haar aan zou komen. We zijn hem niet tegengekomen uiteindelijk ;) 's Avonds hebben we ons zelf getrakteerd op pannenkoeken! Dat hadden we wel verdiend na de wandeling, vonden we. Dat heb ik echt heel erg gemist, lekkere Nederlandse pannenkoeken! Sowieso mis ik het Nederlandse eten best wel. Brood bijvoorbeeld, van dat hele donkere. Hier is eigenlijk al het brood wit en je moet het haast wel in het broodrooster doen voordat je het een beetje fatsoenlijk kunt eten. Ook mis ik de Hollandse kaas, de hagelslag en natuurlijk de pepernoten! Zo raar dat het over twee dagen al Sinterklaas is en over een paar weken kerst! Ik associeer de maand december heel erg met kou en sneeuw, dus het strookt helemaal niet met mijn gevoel. Toch is het ook wel een keer grappig om kerst in je bikini te vieren ;)
Helaas zit mijn tijd in Surfers paradise er alweer op. Jammer om weg te gaan, zeker vanwege het goede hostel. De volgende stop is Brisbane. Dat schijnt ook wel een grote stad te zijn, daar ben ik wel benieuwd naar. Ik blijf jullie daar natuurlijk ook van mijn belevenissen op de hoogte houden. Heel veel plezier voor iedereen die Sinterklaas gaat vieren in Nederland, ik hoop dat jullie genieten van de pepernoten en de chocoladeletters! Voor nu hou ik het even voor gezien, tot binnenkort!
Liefs, Eline
De afgelopen week heb ik weer een aantal nieuwe plaatsen kunnen toevoegen aan mijn lijstje 'bezochte plekken'. Ik ben namelijk in Yamba, Byron Bay en Surfers Paradise geweest. Deze plaatsen kunnen haast niet meer van elkaar verschillen en dan heb ik het met name over Yamba en Surfers Paradise. Waar Yamba een heel klein vissersdorpje is waar weinig te beleven valt en je echt tot rust kunt komen, is Surfers Paradise meer een soort kruising tussen een mini-Miami en Las Vegas. Toch hebben beide steden zo hun eigen charme en ik vind het juist ook wel leuk dat ze zo van elkaar verschillen (goed voor de afwisseling). Byron Bay zit hier juist weer een beetje tussenin, deze stad is vergelijkbaar met Yamba, maar wel veel toeristischer.
De eerste stop was Yamba. Vanuit Byron Bay vertrok ik 's ochtends met de bus, het was een kort ritje van slechts twee uur rijden. Na het geweldige surfkamp van die week ervoor vond ik het jammer om Byron Bay te verlaten, maar omdat Yamba een klein stukje terug op de route ligt, wist ik ook dat ik nog wel in Byron terug zou komen. Daarnaast had ik natuurlijk ook erg zin om Hester te zien, zij was na twee maanden vrijwilligerswerk in Azië ook aangekomen in Australië en we hadden afgesproken elkaar in Yamba te ontmoeten. Nadat de Greyhound-bus me in Yamba had afgezet, ben ik naar het hostel gelopen. Voordeel van een klein stadje: alles is lekker dichtbij. Ik hoefde maar 50 meter te lopen naar het hostel met mijn zware backpack, dus dat was niet verkeerd. Het YHA is het enige hostel in Yamba, dus veel keuze was er niet. In dit geval gaf dat ook helemaal niets, want het hostel was erg leuk! De kamers waren prima en de badkamer en keuken waren schoon. Toen ik na het droppen van mijn backpack in de keuken zat om een broodje te eten, kwam Hester binnengewandeld. Na onze gebruikelijke begroeting ('Yoooo!') hebben we even bijgepraat over onze belevenissen tot dusver. Daarna zijn we het centrum ingelopen, waar Hester me heeft rondgeleid (zij was er al drie dagen toen ik arriveerde). We zijn een stuk langs de kust gelopen en we hebben de vuurtoren gezien. Een Australische jongen, Jeremy, sloot zich bij ons aan. Die avond hebben we samen gekookt en na het eten hebben we met Jeremy en twee andere Nederlandse meiden, Leonore en Leonie, gekaart en Cluedo gespeeld.
De volgende ochtend was een regel-ochtend. Hester en ik hebben even gekeken naar de Whitsundays- en Fraser-Island tour die we willen doen. Omdat we daar ongeveer rond kerst zullen zijn en het daar dan waarschijnlijk heel druk is, moeten we deze tours van tevoren vastleggen. Daarnaast waren we die avond ervoor op het idee gekomen een campervan te huren voor een paar weken, dus daar hebben we ons ook alvast even in verdiept. Een campervan is trouwens een kruising tussen een auto en een camper, je kunt erin rijden en slapen (maar natuurlijk niet tegelijk ;) ) en er zit meestal een kookstel en een vriezertje in. Ook hebben we de bus en een hostel geboekt in Byron Bay, waar we na Yamba heen zouden gaan. Helaas was het Arts Factory Lodge (waar ik sliep tijdens het surfkamp) al helemaal volgeboekt, maar we konden gelukkig nog een ander hostel vinden. Hier konden we maar 1 nacht blijven volgens de site, maar het was beter dan niks. Na het plannen moesten we ons bij de receptie van het hostel verzamelen, want we hadden ons opgegeven voor een tour door Yamba. 'Shane's tour' heette die en deze tour werd geregeld vanuit het hostel. Voor vertrek moesten we tekenen voor de risico's van de tour. We zouden namelijk onder andere gaan cliffduiken. Toen we met nog 4 andere backpackers in het busje hadden plaatsgenomen waarmee we de tour zouden doen, kwam Shane (de tourleider) eraan. Hij vertelde dat we gingen springen van een 18-meter hoge cliff en hij liet ons vervolgens een aantal foto's zien van de gevaren van het cliffduiken. De één na de andere foto van gebroken sleutelbenen, enkels en armen kwam voorbij. Geen leuk gezicht! Maar Shane zei dat het wel goed zou komen als we geen rare dingen zouden doen. Hij vertelde dat heel veel mensen niet durven te springen en dat bijna iedereen een 'aanmoediging' nodig heeft. Ik dacht op dat moment echt: 'wat voor gek is dit? Hij gaat ons toch niet allemaal van die cliff afduwen?' We werden allemaal best wel bang van het hele verhaal, ik heb zelf bijvoorbeeld hele zwakke enkels en ik zag het bij mij alweer fout gaan. Shane nam na het intropraatje plaats in het busje en reed ons naar een aantal mooie plekken langs de kust. Leuk om te zien, maar iedereen uit onze groep was bloedzenuwachtig geworden voor het cliffduiken. In het busje was Shane de hele tijd heel hyperactief en hij dronk de hele tijd Red Bull. Ik vond het maar vreemd en ik wilde het liefst gewoon terug naar het hostel. Uiteindelijk stopten we bij een nature-park, waar we uit het busje stapten op weg naar de cliffs. Onderweg bleef Shane plotseling staan en hij riep dat hij een slang zag onder een rots. Het was best een gevaarlijke slang die je gemakkelijk kon doden, een rood met zwarte slang waarvan ik de naam ben vergeten. Shane vertelde dat hij voor zijn werk vaak slangen uit huizen verwijdert en hij wilde deze slang graag aan ons laten zien. Wij moesten een eindje verderop gaan staan zodat hij kon proberen de slang uit zijn hol te krijgen. Als de slang tevoorschijn zou komen, moesten we heel hard wegrennen. Na een kwartier porren in het hol waarin de slang lag, had Shane de slang een stukje onder de rots vandaan weten te krijgen. Intussen stonden wij ons op te vreten een aantal meter verderop. Het was best wel spannend en we waren erg bang dat de slang ineens uit zou vallen en zou bijten. Toen Shane ons dichterbij riep, zagen we dat hij zijn handdoek over de slang had gelegd. Hij vertelde dat de slang hierdoor denkt dat hij veilig is en blijft liggen. Voorzichtig tilde hij vervolgens een stukje van de handdoek op. We konden de zwart en rode schubben zien zitten. 'Nu zal ik de handdoek van hem afhalen', zei Shane. 'Als de slang boos wordt en onze kant op komt, ren dan zo hard als je kunt.' Je begrijpt vast dat wij ons op dat moment allemaal schrap zetten om zo snel mogelijk weg te komen. Shane begon voorzichtig wat te friemelen aan de handdoek. Een paar seconden later schreeuwde hij ineens heel hard en ineens vloog de slang door de lucht. Wij begonnen natuurlijk ook te gillen en als een gek te rennen (de 100 meter sprint is er niks bij, Dafne Schippers eat your heart out). Toen ik eenmaal stilstond en omkeek, zag ik een bewegingsloos en plastic ding op de grond liggen. Die slang was hartstikke nep! Nadat we van de eerste schrik bekomen waren, schoten we allemaal in de lach. Dat we daar waren ingetuind! Het hoorde natuurlijk gewoon bij de tour, Shane voert de grap met de slang elke dag uit. Ik wist niet goed of ik me nu opgelucht moest voelen of belazerd, maar ik denk dat de opluchting overheerste. En ik had daarna natuurlijk wel in de smiezen dat we ook niet echt van een 18-meter hoge cliff gingen springen (hoewel sommigen uit onze groep daar nog niet zo overtuigd van waren). Shane vertelde ook dat zijn gedrag in de bus allemaal geacteerd was en hij verklapte wat voor grappen hij nog meer uithaalt met sommige andere groepen. Uiteindelijk zijn we trouwens wel echt van een cliff afgesprongen, deze was alleen slechts 5 meter hoog. Eitje! Nadat we weer op het droge stonden, stapten we weer in het busje. We reden naar een haventje, waar we piranha-achtinge vissen zouden gaan voeren. Onderweg zijn we gestopt om een paar zakken brood te halen. Toen we op de steiger stonden, zagen we de vissen al zwemmen. Het waren er ontelbaar veel en ze zagen er redelijk hongerig uit. Shane gooide een snee brood in het water en de vissen vlogen erop af. Na drie seconden was er helemaal niks meer van het brood over. We mochten de vissen zelf ook voeren, maar we moesten niet te dicht bij de rand komen, want dan zouden we de kans lopen om gebeten te worden. Shane wilde laten zien hoe de piranha's reageerden op bloed, dus hij maakte een wondje bij zichzelf om bloed in het water te laten druppelen. Maar opeens stak hij zijn hele hand in het water. We schrokken ons dood, wat deed hij nou weer? Drie keer raden... het waren doodnormale vissen. We hadden het kunnen weten... Met het voeren van de vissen was er een einde gekomen aan de tour. Gelukkig had iedereen van onze groep het overleefd ;) Wat een vreemde middag!
De volgende dag ben ik samen met Hester en Leonore naar Iluka gegaan, een eiland vlakbij Yamba. Het tochtje met de Ferry duurt maar 30 minuten, dus het was niet ver. Toen we op het eiland aankwamen, hebben we een nature walk gemaakt door een natuurpark. We hebben helaas niet veel van de natuur gezien, omdat we de hele tijd bezig waren met het afweren van de muggen. We zijn helemaal lekgestoken daar. Niemand van ons had natuurlijk deet bij zich, erg handig. 240 muggenbulten pp later zijn we naar het strand gegaan, waar we best wel lang hebben gelegen. Er was bijna niemand, we hadden bijna een privéstrand. Aan het eind van de middag zijn we weer teruggegaan naar Yamba met de Ferry. Vlakbij het hostel hebben we die avond fish & chips gegeten. Na het eten zijn we naar de golfbaan gegaan die vlakbij ons hostel lag, want daar kon je kangaroes spotten. En inderdaad, nog geen tien minuten later stonden we oog in oog met zo'n tien kangaroes. Je kon zien dat ze wel gewend zijn aan mensen, want je kon best dichtbij komen zonder dat ze schrokken of wegliepen.
Die dag erna was het tijd om uit Yamba te vertrekken. Leonore had dezelfde bus naar Byron Bay als wij, ze sliep alleen in een ander hostel. Ons hostel lag midden in het centrum aan de hoofdstraat, we konden kruipend naar huis als we wilden. Het hostel had meerdere kamertypes. Het had reguliere dorms, maar ook kleine appartementjes waar twee dorms in zaten. Wij sliepen in zo'n appartementje, dus we hadden een woonkamer en een keuken. Bij aankomst hebben we direct gevraagd of we misschien een paar dagen langer konden blijven. Volgens de site van het hostel kon dit niet, maar de man van de receptie vertelde ons dat dit wel mogelijk was. We hebben toen voor twee nachten bijgeboekt. De laatste nacht zouden we alleen van kamer moeten veranderen, maar dat vonden we niet zo'n probleem. Ik vond het heel leuk om weer in Byron Bay terug te zijn, het voelde haast een beetje als thuiskomen. Nadat we ons in het hostel hadden geinstalleerd zijn we gelijk naar een reisbureau gegaan om te informeren naar Fraser Island- en Whitsundays-tours, die wilden we zo langzamerhand toch wel boeken. We hebben heel lang bij het reisbureau gezeten en ze zetten ons behoorlijk onder druk om de tours direct te boeken. We hebben het uiteindelijk niet gedaan omdat we er nog even over na wilden denken en dat is achteraf maar goed ook. Een uur later vonden we op internet namelijk een hele goede deal; beide tours voor 500 dollar in plaats van de 1000 dollar waarvoor het reisbureau de tours aanbood. Inmiddels hebben we beide tours op datum gezet; 13 december zitten we twee dagen op Fraser-Island en op 22 december varen we naar de Whitsundays voor drie dagen. Dat betekent dat we op 24 december aan het eind van de middag pas terugkomen van de Whitsundays, dus het is wel zeker dat we kerst op Airlie Beach gaan vieren. Na het boeken van de tours hebben we gekookt in ons huisje en daarna zijn we redelijk vroeg naar bed gegaan.
De volgende dag ben ik in mijn eentje op pad gegaan. Hester is samen met Leonore naar de vuurtoren gelopen die ochtend. Ik had hem al twee keer gezien en ik hoefde hem niet nog een derde keer te zien. Ik ben naar de stad gegaan om een beetje te winkelen en daar heb ik ook eindelijk boeken op mijn nieuwe ereader kunnen zetten. Fijn dat ik eindelijk weer kan lezen! Toen ik terugkwam in het hostel, merkte ik dat er nieuwe mensen in het appartement waren gekomen. 3 jongens, uit Newcastle. Of ik die plaats kende? Ja hoor, natuurlijk! (Geordie shore ;)) Ze verzekerden me dat ze lang niet zo erg waren als die lui van Geordie Shore. Gelukkig maar! Dat dacht ik ten minste, want nog geen drie uur laten hadden ze het appartement op stelten gezet. Een groep onbekende Engelse meiden zat plotseling ook in onze woonkamer en ze hadden het interieur even een make-over gegeven; niets stond meer op zijn plaats. Natuurlijk stonden er al behoorlijk wat lege drankflessen op het aanrecht en op tafel. Die nacht hebben we nauwelijks geslapen. Onze kamergenoten zijn uiteindelijk wel de stad in gegaan, maar toen ze terugkeerden hebben ze nog uren lawaai gemaakt in ons huisje, waar het feest gewoon verder ging. Niet echt bevordelijk voor een goeie nachtrust, kan ik je vertellen. Die dag erna hebben Hester en ik fietsen geleend van het hostel, waarmee we een heel eind hebben gefietst naar Tallow Creek en Broken Head (18 kilometer). Af en toe liepen de wegen heel steil omhoog, dan moesten we flink trappen op ons beachcruisertje zonder versnellingen. Aan het eind van de middag keerden we moe maar voldaan weer terug in het hostel. Die avond hadden we met Leonore afgesproken in Cheeky Monkeys voor het eten. Ze kreeg gratis eten daar en voor gasten van ons hostel waren alle hoofdgerechten voor de helft van de prijs, dus dat was niet verkeerd. Natuurlijk bestelde ik zoals vanouds een vegaburger, die smaakte nog altijd even goed. Na het eten hebben we natuurlijk nog een ijsje gekocht en daarna hebben we onze spullen verhuisd naar het huisje naast die van ons, waar we de laatste nacht zouden slapen. We liepen het huisje binnen en daar zaten de Engelse meisjes van die avond ervoor in de woonkamer. Daar baalden we wel een beetje van, we bereidden ons geestelijk al voor op weer een nachtje zonder slaap Toen we 's avonds na een avondje in het centrum weer in ons huisje kwamen, zaten daar niet alleen de Engelse meiden die bij ons in het appartement sliepen, maar ook de drie jongens uit Newcastle, onze vorige huisgenoten! Ze hadden het feestje verplaatst naar het andere appartement, voor de afwisseling. Net nu wij ook gewisseld waren! We konden ons geluk niet op, ahum. Toch viel de nacht die erop volgde erg mee. Ze waren een stuk stiller dan die avond ervoor en ze zijn eerder de stad in gegaan, waardoor we minder last van ze hadden.
De volgende ochtend hebben we uitgecheckt en die middag vertrok onze bus naar Surfers Paradise. Leonore bleef nog een nacht in Byron Bay, maar zij zou die dag erna ook naar Surfers Paradise gaan. Zo reizen we een beetje samen met haar. Ik vond het deze keer niet zo heel erg om weg te gaan uit Byron Bay. Niet alleen omdat ik daar inmiddels bijna twee weken had doorgebracht, maar ook omdat mijn tweede ervaring met Byron een stuk minder positief was dan de eerste. Bovendien keek ik er ook wel naar uit om de rest van de Oostkust verder te ontdekken.
vanuit Byron Bay was het ongeveer twee uur rijden naar Surfers Paradise. Daar zouden we slapen in 'Bunk hostel'. We lazen op de site dat het hostel op dit moment verbouwd wordt en al veel gloednieuwe kamers heeft. In recensies stond dat het hostel super schoon is en meer weg heeft van een hotel. De prijzen zijn nu echter heel laag, vanwege de verbouwing. Wanneer het hostel af is, gaan de prijzen enorm omhoog. We hebben het hostel een beetje op de gok geboekt, we wisten namelijk niet precies hoeveel last we zouden hebben van de verbouwing. Toen we in het hostel aankwamen, hadden we meteen door dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Het leek inderdaad op een hotel! De kamers waren helemaal nieuw en hadden elk een eigen badkamer en er waren een nieuwe receptie en gemeenschappelijke keuken. Alles was heel erg schoon en we waren door het dolle heen bij de aanblik van dit alles. Er waren zelfs twee zwembaden en het ontbijt was gratis. Heel luxe! Daarnaast hadden we een upgrade gekregen, we hadden eigenlijk een kamer voor 8 personen geboekt, maar we kregen een kamer voor 4 personen. 1 bed is de hele tijd leeg geweest, onze enige kamergenoot was een heel hard snurkende Japanner (niet echt leuk gezelschap).
Toch namen we die Japanner maar voor lief, hier gingen wij ons wel vier dagen vermaken! De rest van de avond hebben we gerelaxt en films gekeken (moet ook gebeuren af en toe).
De volgende dag zijn Hester en ik na het ontbijt op kledingjacht gegaan. We waren allebei tot de conclusie gekomen dat we te weinig hemdjes hadden meegenomen en te veel t-shirts. Daar moesten we maar even verandering in brengen. We namen de tram naar een overdekt shoppingcentrum, waar we alle winkels bij langs zijn gegaan. Ik had geen goeie shopdag en kon niks vinden. Nou ja, dan maar verder zoeken in Brisbane, onze volgende stop. We zijn weer terug gegaan naar de tram, waar we stiekem in zijn gestapt zonder een returnticket te kopen. We hadden op de heenweg geen conducteur gezien, dus we durfden de gok wel te nemen. Toch zaten we lichtelijk gespannen in de tram. Ik zat een beetje op het scherm te kijken dat daar hing toen daarop verscheen: ' If you don't have a valid ticket, you'll have to pay a 245$ fine'. Oeps! Dat was best een hoge boete! We hebben gebeden dat we niet gecontroleerd zouden worden en gelukkig voor ons is dat niet gebeurd. Die middag ben ik het centrum van Surfers Paradise ingelopen, op zoek naar een goedkope kapper. Mijn pony hing zo ongeveer op mij knieën, dus het werd wel weer hoog tijd. Op internet las ik over 'Enzo's Hair', dat scheen wel en goeie salon te zijn met betaalbare prijzen. Nou, ik weet niet hoe Enzo aan zijn kappersdiploma is gekomen, want knippen kon hij niet! Mijn pony is helemaal naar de Filistijnen, en bestaat vooral uit korte plukjes, terwijl ik het allemaal op 1 lengte wilde. Het ziet er niet uit! In het hostel heb ik zelf nog bij moeten knippen om het nog enigszins te redden. Daar ben ik normaal een beetje huiverig voor, maar er zat niets anders op. Wijze les: geen geld meer meer besparen op knipbeurten! Hopelijk groeit mijn haar snel weer aan..
Die avond ben ik met Hester langs de boulevard gelopen. Surfers Paradise is een leuke stad, maar wel groot! Het is net het kleine broertje van Miami, met hele hoge gebouwen (voornamelijk hotels) en een levendige binnenstad met grote ketens en veel clubs en bars. Het lijkt voornamelijk een vakantiebestemming te zijn. Overal zijn hotels en appartementen en het is behoorlijk druk in de binnenstad. Elke dag rond vier uur 's middags begint het te regenen en te onweren, je kunt de klok er bijna op gelijk zetten. Heel apart!
De dag erna hebben we een wandeling gemaakt van 11 kilometer naar een nature-park dat in de buurt lag. Toen we er bijna waren, zagen we ineens een waarschuwingsbord langs de kant van de weg. Hierop stond dat er onlangs een Boa Constrictor was gezien in de buurt en dat je daarvoor uit moest kijken. Er stond ook bij dat je de Boa Constrictor niet moest oppakken wanneer je hem tegen zou komen, maar dat leek me nogal een overbodige opmerking (ik was niet erg in de stemming om gewurgd te worden door een 3 meter lange slang. En ja, deze was wél echt!) Hester is heel bang voor slangen, dus die durfde eigenlijk niet echt verder. Bij elk geritsel in de bosjes schrok ze en dacht ze dat de slang achter haar aan zou komen. We zijn hem niet tegengekomen uiteindelijk ;) 's Avonds hebben we ons zelf getrakteerd op pannenkoeken! Dat hadden we wel verdiend na de wandeling, vonden we. Dat heb ik echt heel erg gemist, lekkere Nederlandse pannenkoeken! Sowieso mis ik het Nederlandse eten best wel. Brood bijvoorbeeld, van dat hele donkere. Hier is eigenlijk al het brood wit en je moet het haast wel in het broodrooster doen voordat je het een beetje fatsoenlijk kunt eten. Ook mis ik de Hollandse kaas, de hagelslag en natuurlijk de pepernoten! Zo raar dat het over twee dagen al Sinterklaas is en over een paar weken kerst! Ik associeer de maand december heel erg met kou en sneeuw, dus het strookt helemaal niet met mijn gevoel. Toch is het ook wel een keer grappig om kerst in je bikini te vieren ;)
Helaas zit mijn tijd in Surfers paradise er alweer op. Jammer om weg te gaan, zeker vanwege het goede hostel. De volgende stop is Brisbane. Dat schijnt ook wel een grote stad te zijn, daar ben ik wel benieuwd naar. Ik blijf jullie daar natuurlijk ook van mijn belevenissen op de hoogte houden. Heel veel plezier voor iedereen die Sinterklaas gaat vieren in Nederland, ik hoop dat jullie genieten van de pepernoten en de chocoladeletters! Voor nu hou ik het even voor gezien, tot binnenkort!
Liefs, Eline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
