'Springbreak!!!'

Dag lieve lezers!

Terwijl jullie in Nederland nu waarschijnlijk flink aan het koukleumen zijn en een groot deel van de tijd besteden aan het ijsvrij maken van de autoruiten, wordt het hier aan de Oostkust van Australië juist steeds warmer. Het is goed te merken dat we dichter en dichter bij het Noorden komen, aangezien het nu bijna elke dag warmer is dan 30 graden. In het stadje 1770, waarvandaan ik het eerste deel van dit reisverslag heb geschreven, is het alweer een stukje warmer dan in Noosa en Hervey Bay, de vorige plaatsen die ik heb bezocht. Op sommige dagen is het zelfs te warm om iets te doen en ik zou soms ook het liefst de hele dag een beetje hangen en lezen. Je wordt super sloom van dit weer! Toch vormen deze temperaturen een goede voorbereiding op Cairns, dat helemaal in het Noordelijke puntje van Australië ligt en waar het met gemak 40 graden kan worden. Ook in de Outback (het woestijn-achtige middelpunt van Australië) kijken ze niet op van zulke temperaturen. Hier zal ik half januari een tour van twee weken gaan doen, dat wordt ook een flinke uitdaging. Ik zal daarvoor maar alvast een extra tubetje zonnebrand aanschaffen!

Mijn laatste reisverslag eindigde in Noosa. Het is alweer even geleden dat ik daar was en inmiddels heb ik weer een hoop leuke (en af en toe minder leuke) dingen gedaan en meegemaakt.

Op 9 december ben ik met Hester, Tom (Duitse kamergenoot van Hester) en Alicia (Zweedse kamergenoot van mij) naar het strand geweest. In het hostel kon je bodyboards en surfboards lenen, Hester en ik hebben een bodyboard gekozen en Alicia en Tom gingen voor een surfboard. De golven waren niet geweldig dus al met al viel het surfen een beetje tegen. Daarnaast begon het na een uurtje te regenen, dus we zijn niet erg lang gebleven. Die middag klaarde het op en ik besloot een stuk hard te lopen. Dit viel nog best wel tegen, want de wegen zijn heel erg steil in Noosa! Heuvel af is prima te doen, maar heuvel op is een ander verhaal, je kon haast niet omhoog komen. Maar ach, ik heb wel weer even lekker kunnen sporten (want dat mis ik wel hier!!) Die avond heb ik met Alicia en twee Duitse meisjes een film gekeken in het hostel en daarna heb ik natuurlijk met Nathalie geskypet, want die was jarig! Ik heb haar even persoonlijk gefeliciteerd en we hebben bijgekletst. Leuk om haar weer even te spreken!

10 december stond vooral in het teken van Simones verjaardag. Ook al kon ik haar niet gelijk die ochtend bellen vanwege het tijdsverschil, ik heb er natuurlijk wel even bij stilgestaan en haar een berichtje gestuurd. Na het ontbijt ben ik met Hester, Alicia en de twee Duitse meisjes van de film (geen idee hoe ze heten) naar de Eumundi Market geweest. Deze markt vindt plaats op woensdag en zaterdag en we moesten een half uur met de bus om er te komen. Ik had een heel klein marktje verwacht, maar dat was totaal niet het geval. De markt was heel erg groot en je kon er echt van alles kopen! Van kleding tot kunst en van sieraden tot Duitse worst. Er was zelfs een kraampje met Dutch Pancakes! (poffertjes) We hebben daar wel meer meer dan twee uur rondgelopen. Ik zag heel veel leuke dingen, maar als backpacker kun je natuurlijk niet veel kopen vanwege gebrek aan ruimte. Afgezien van twee armbandjes heb ik dan ook niets gekocht. Eenmaal terug in het hostel hebben Hes en ik de zoektocht naar een campervan voortgezet. Deze keer vonden we een camper die ons wel beviel en we hebben die middag geboekt. Na het eten heb ik een lesje Zweeds gekregen van Alicia. Ik vertelde dat ik graag wat Zweeds wilde leren, dus ze heeft me een paar handige dingen geleerd. 'Hoe gaat het?' is bijvoorbeeld 'Hur mår du?' en 'hoe laat is het?' is 'vad är klockan?' Ik ben in de afgelopen weken al meerdere keren gevraagd of ik uit Zweden kom, dus misschien kan het nog eens van pas komen op dat soort momenten. Dan kan ik de volgende keer net doen alsof ik een echte Zweedse ben, haha! Na het lesje 'Zweeds voor dummies' heb ik met Simone geskypet voor haar verjaardag. Ik geloof dat ik tot nu toe altijd thuis geweest ben op haar verjaardag, dus dit jaar was ik er voor het eerst niet bij. Wel jammer, het is toch altijd leuk als je kleine zusje jarig is en weer een jaartje ouder wordt. Ik had Simone een kaart gestuurd met een foto van ons samen, een heliumballon met haar naam erop en een paar dvd's. Deze cadeautjes werden allemaal net bezorgd nadat ze thuis was gekomen, dus dat was een goeie timing! Mijn moeder heeft een filmpje gemaakt van Simones reactie, zo te zien was ze er blij mee!

De volgende dag was het tijd om Noosa te verlaten. Dat vond ik best jammer, aangezien het stadje wel relaxed was en met name het hostel was heel leuk. De busrit naar Hervey Bay duurde 5 uur. Ik had net een plek in de bus uitgezocht en het mezelf gemakkelijk gemaakt, toen Leonore ineens naast me kwam zitten! Zij ging ook naar Hervey Bay, ze zat alleen in een ander hostel dan wij. We zouden wel rond dezelfde tijd op Fraser Island zijn, dus wie weet zouden we elkaar daar nog tegenkomen. In de bus las ik een mailtje van de maatschappij die de campervans verhuurt: de camper die wij wilden boeken was helemaal volgeboekt tijdens de door ons gekozen periode en hij was pas half januari weer beschikbaar. Met andere woorden: we konden hem dus niet huren! Dat was wel een domper, nu moesten we opnieuw op zoek naar een camper. Aan het eind van de middag arriveerden we in Hervey Bay. Deze stad viel me nogal tegen eerlijk gezegd. Vanuit Hervey Bay vertrekken de meeste tours naar Fraser-Island,maar afgezien hiervan valt er eigenlijk vrij weinig te beleven. We hadden twee nachten in een hostel geboekt, voorafgaand aan onze tour, maar achteraf gezien was dit niet echt nodig geweest. Het hostel was wel leuk, het heette Aussie Woolshed en het deed me erg denken aan het hostel waarin ik in Port Stephens verbleef (tijdens Base Camp, onderdeel van de introductieweek in Sydney (voor de trouwe lezers onder ons haha)). Het hostel bestond uit een aantal houten cabins en deze stonden op een parkje. Alles was van hout, zelfs de keuken was gevestigd in een soort schuur. Het was er lekker rustig en er waren maar weinig mensen. Bij aankomst bleek dat we een gratis upgrade hadden gekregen, waardoor we uiteindelijk in een vierpersoonskamer sliepen en onze eigen badkamer hadden. Dat vonden we niet erg! Nadat we intrek hadden genomen in ons nieuwe, tijdelijke huisje, heb ik een potje schaak gespeeld met Hester. Ik wist niet dat schaken zo lang kon duren, we zijn een hele tijd bezig geweest en uiteindelijk resulteerde onze strijd in een bloedeloze remise. Na dit gelijkspel zijn we op pad gegaan om boodschappen te doen. Op pad gaan kun je in dit geval letterlijk nemen, want het was 40 minuten lopen naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Toen we na deze helse beproeving eindelijk bij Aldi aankwamen, viel het me gelijk op dat er geen mensen binnen waren. Ik zag slechts één werknemer in het gebouw, hij was bezig een dweiltje door de winkel te halen. Je begrijpt het wel: de supermarkt was dicht. Pas toen realiseerden we ons dat het zondag was en dat de meeste winkels waarschijnlijk vroeg zouden sluiten. Na enig speurwerk op internet, stelden we vast dat er inderdaad geen supermarkt in de buurt meer open was. Omdat we nog geen avondeten hadden, moesten we op zoek naar een alternatief. Gelukkig zagen we op een paar honderd meter afstand al een grote gele 'M' boven alles en iedereen uitsteken, dus daar moesten we die avond maar ons avondmaaltje scoren. Mac Donalds; redder in nood ;) (Ben je niet trots op me Simoon? ;) ) Het heeft prima gesmaakt!

Het plan was om de volgende ochtend een keer uit te slapen, maar onze kamergenoten stonden om half 6 op om naar Fraser Island te gaan en om 9 uur stonden er alweer mensen van housekeeping voor de deur om ons huisje schoon te maken. Uitslapen zat er dus niet in. Die ochtend hebben we opnieuw gekeken naar een campervan en we hebben er 1 gevonden. De rest van de dag hebben we boodschappen gedaan en met een boekje in de hangmat gelegen. Relaxed!

13 december begon vroeg voor ons. Om half 6 zijn we opgestaan omdat onze tour naar Fraser Island die dag zou beginnen. Er zijn verschillende tours die je kunt doen en wij hadden gekozen voor een tagalong tour: een tour waarbij je zelf in auto's rijdt, maar er wel een gids bij is die de voorste auto bestuurt. Hester en ik hadden ons allebei als bestuurder opgegeven, dit betekende alleen wel dat we om 7 uur 's ochtends al bij de organisatie moesten zijn die de tour verzorgde, want we zouden een briefing krijgen over rijden op het eiland. We kregen enkele veiligheidsregels kort uitgelegd en er werd ons verteld wat we wel en niet moesten doen achter het stuur. Daarna gingen we naar buiten, waar 4 grote, glimmende, roze Hummers ons al op stonden te wachten. De gids legde in een paar minuten uit hoe de auto's werkten. Het waren stuk voor stuk automaten, dus niet erg moeilijk te besturen. Er waren 12 mensen die zich als bestuurder hadden opgegeven en 4 auto's (waarvan 1 werd bestuurd door de gids) dus per auto hadden we vier bestuurders. Hester en ik zaten in een auto met twee Engelse jongens uit Newcastle (waar hadden we dat nog maar eerder gehoord?) en twee Deense meisjes, die zich niet hadden opgegeven om te rijden. De jongens wilden natuurlijk eerst rijden, dus de eerste dag hebben zij voornamelijk achter het stuur gezeten. Al snel werd me duidelijk waarom ze graag op de eerste dag wilden rijden, want in onze kofferbak stonden een 24-pack bier en een grote fles rum voor die avond. Rond 12 uur waren we met de hele groep aangekomen bij de Ferry, waarmee we de oversteek zouden maken naar Fraser Island. Na een tocht van een half uur waren we er. Over hobbelige zandwegen moesten we vervolgens naar het hostel rijden. De wegen op Fraser Island worden nooit onderhouden, dus we werden flink door elkaar geschud en vlogen de hele auto door. Sommige auto's hebben onderweg vastgezeten in het zand, die moesten we er met de hele groep dan weer uit duwen. Die van ons heeft echter geen enkele keer vastgezeten, best knap! Tijdens het rijden hebben wel veel lol gehad. De Engelse jongens hebben de hele tour lang 'SPRINGBREAK!!!' geroepen als we over de hobbelige wegen reden. Dat was erg grappig en zo zal ik me de tour naar Fraser Island altijd blijven herinneren ;). Na nog een stuk over het strand kwamen we bij het hostel aan. Daar hebben we eerst heel lekker gegeten, we kregen een bbq-lunch met hamburgers, brood en sla. Vervolgens zijn we weer in de auto gestapt om naar het shipwreck en Eli Creek te gaan. Het shipwreck van Fraser Island is heel bekend, het ligt er al heel lang en omdat het aangetast wordt door het water zal het over ongeveer twintig jaar helemaal verdwenen zijn. Hier hebben we wat foto's kunnen nemen en rond kunnen lopen voordat we verder gingen. Eli Creek was onze volgende stop. Het is een zoetwater-riviertje met een redelijke stroming, waardoor je met opblaasbandjes het riviertje af kon gaan. Hier zijn we twee uur gebleven en we hebben lekker in het water gelegen. Daarna zijn we teruggekeerd naar het hostel, waar die avond we pasta en garlic bread aten en spelletjes hebben gespeeld. Sommigen van ons hebben zich tegoed gedaan aan een paar glaasjes alcohol (3 keer raden wie!)

De volgende ochtend na het ontbijt zijn we met de auto op weg gegaan naar Lake Wabby. Hester mocht rijden van het hostel naar het meer en ze heeft ons zonder kleerscheuren daar afgezet. We moesten veertig minuten door het bloedhete mulle zand lopen om bij Lake Wabby te komen, dat bovenop een zandduin ligt. Het is een meer dat vol zit met van die kleine spa-visjes, die aan je knabbelen. Een paar jaar geleden heb ik nog voor zo'n behandeling betaald, nu kreeg ik hem helemaal gratis ;). Het meer zal over een paar jaar ook helemaal verdwenen zijn, omdat het dan helemaal vol is gelopen met zand. Zonde! We zijn anderhalf uur bij Lake Wabby gebleven, waar we heerlijk konden zwemmen. Het was fijn om even af te koelen in het water, het was al de hele dag heel erg heet. Nadat we weer veertig minuten terug hadden gelopen naar de auto's, was het mijn beurt om te rijden. Lake Mackenzie lag een uur verderop en we moesten weer over de zandwegen om er te komen. Het was super leuk om de roze Hummer te besturen op deze wegen! Je moest wel de hele tijd je aandacht erbij houden zodat je niet van de weg zou raken, maar ik heb er echt van genoten! Het is een van de leukste dingen die ik tot nu toe heb gedaan in Australië. Onze vrienden uit Newcastle waren wat minder blij met al het geschud van de auto, zij hadden die avond ervoor hun hele drankvoorraad er doorheen gewerkt en ze voelden zich niet geweldig (goh, wat raar). Toch hebben we wel weer ontzettend gelachen en riepen de jongens nog vrolijk 'springbreak!' na elke hobbel in de weg. Na een uur rijden stopten we bij Lake MacKenzie. Dat meer was echt prachtig! Het water was heel erg helder en bestond uit verschillende kleuren blauw. Het strand was hagelwit en het zand scheen erg goed te zijn voor het scrubben van je huid. Je kon er zelfs je tanden mee poetsen, maar dat heb ik maar niet geprobeerd (leek me niet erg lekker). Er schijnen heel vaak Dingo's op het strand te komen, dat zijn wilde honden waar Fraser Island bekend om staat. Elke reisorganisatie die tours organiseert naar Fraser Island heeft dan ook het woord 'dingo' in de naam. Helaas hebben we er niet een kunnen spotten, wat we wel heel jammer vonden. Aan het eind van de middag reden we door naar Fisherman's Bay, waarvandaan de Ferry terug zou vertrekken. Hester was weer aan de beurt om te rijden en ook zij kon een stukje over de zandwegen sturen. Eenmaal bij Fishermans Bay aangekomen was het mijn taak om de auto de Ferry op te rijden. Dat ging verbazingwekkend goed en ook toen we na de oversteek weer van de boot af moesten (in z'n achteruit) ging dat vlekkeloos. Ook het laatste stukje heb ik gereden, terug naar de reisorganisatie. Aan het begin van de avond keerden we moe maar voldaan terug naar ons hostel in Hervey Bay, hetzelfde hostel als die waar we voor Fraser Island in sliepen.

De volgende dag was een uitrustdag, want we waren best moe geworden van de afgelopen dagen, waarin we niet veel hebben geslapen. We hebben de hele dag gelezen, geslapen en aan het eind van de middag heb ik hardgelopen en geskypet met Simone.

Op 16 december moesten we uitchecken uit het hostel. Onze bus naar Agnes Water zou pas om drie uur 's middags gaan, dus we besloten eerst nog een paar uur naar het strand te gaan. Hester en ik waren net in het gras gaan zitten, toen ik een stekende pijn voelde in mijn been. Ik had geen idee wat het was en ik stond snel op. Toen ontdekte ik de grote mieren die in het gras liepen. Ik was gebeten door zo'n mier, maar ik kon niet geloven dat een mier zoveel pijn kon veroorzaken. Ik voelde het gif meteen door mijn hele been trekken en ik kon me haast niet bewegen. Voor de zekerheid heb ik maar even op internet opgezocht wat voor mier het was en of een beet van zo'n beest ernstig is. Het bleek een Australische bulldogmier te zijn. Een beet van deze mier kan vergeleken worden met een wespensteek en de mier verspreidt een brandend gif. Op verschillende websites las ik dat een bulldogmier binnen twee uur een mens kan doden en 1 website had het zelfs over 15 minuten. Toen raakte ik wel lichtelijk in paniek, kan ik je vertellen. Ik wilde het toch even navragen en ik ben naar twee Australiërs gelopen die op een bankje zaten. Ik legde uit dat ik gebeten was en dat ik op internet had gelezen dat je dood kunt gaan aan zo'n mierenbeet. Ze vertelden me dat je alleen dood kunt gaan als je in een nest gaan zitten en je meerdere keren gestoken wordt, maar dat er niks aan de hand zou zijn als ik de wond even af zou spoelen. Fieuw, gelukkig maar! Een van de twee mannen zei dat hij zelf ook een keer gebeten was door zo'n mier. Hij zei: 'It hurts like hell, but don't worry, you're not going to die!' en de andere man zei: 'don't believe everything you read on the internet!' Ze hadden gelijk, want ik leef nog! (Tot nu toe ten minste)
Die middag hebben we de bus genomen naar Agnes water, een klein plaatsje aan de kust. Op het eerste gezicht viel het plaatsje een beetje tegen, er was niet zoveel te doen als we verwacht hadden. Het hostel was was erg leuk, de eigenaren waren erg aardig en de kamer was prima. We kwamen laat aan in Agnes Water, dus we hebben gelijk een fish and chips-restaurantje opgezocht waar we wat hebben gegeten.

De volgende ochtend kwamen we tijdens het ontbijt twee meisjes tegen die bij ons in de groep hadden gezeten tijdens de tour op Fraser Island. Zij zaten toevallig in hetzelfde hostel als wij en met hen zijn we die middag naar het strand gegaan. We hadden surfboards gehuurd met het idee om een paar golven te pakken, maar dat ging niet door. De golven waren heel hoog en ze braken pas heel laat, waardoor je al op het strand was aangespoeld voordat je op je board kon gaan staan. Het tij was niet gunstig en de omstandigheden waren slecht, dus van surfen kwam niet veel terecht. Die middag ben ik naar de bibliotheek van Agnes Water gegaan, om te internetten. In heel Agnes Wat had ik geen bereik, dus ik moest naar de bibliotheek om whats-appjes en andere berichten te ontvangen. 's Avonds heb ik lekker in bed een filmpje gekeken.

De volgende dag zijn we op tijd opgestaan, want we gingen naar een marktje in de buurt. De eigenaren van het hostel gingen mee en in het shuttle-busje gingen we met een klein groepje die kant op. Het marktje was redelijk klein en het bestond voornamelijk uit kraampjes met groente, fruit en handgemaakte producten zoals zeep. We hebben een uurtje rondgelopen op het marktje en wat fruit en groente gekocht voor die avond, maar verder was het niet erg bijzonder. Toen we thuiskwamen, hebben we gekaart met de twee meisjes uit onze fraser-groep. Voor die middag hadden we nog niet echt plannen en toen besloot ik in een spontane bui de Scooteroo-tour te boeken, nog voor dezelfde dag. Dit is een tour door Agnes water waarbij je op kleine motoren rijdt en een aantal mooie plekken bezoekt. Een ander Nederlands meisje uit het hostel had de tour twee dagen ervoor gedaan en zij raadde me het aan. Rond twee uur werd ik met een busje opgehaald bij mijn hostel. We reden naar een terrein waar een oefenparcous was gemaakt en in de schuur ernaast stonden tientallen motoren. Natuurlijk zijn het geen echte, grote motoren, want daar mag je zonder rijbewijs niet op, maar het motortje zag er wel uit als een grote motor en hij reed ook zo. Ik kreeg bij aankomst een helm op en een leren jack aan (heel warm!) en vervolgens moesten we in viertallen oefenen op het parcours dat was uitgezet. Het rijden op de motor was niet moeilijk, maar je moest even handig worden in het besturen en het meeleunen in een bocht. Toen iedereen van de groep het rijden min of meer onder de knie had, gingen we de weg op. We moesten in een lange rij achter elkaar aan rijden en je mocht elkaar niet inhalen. Bij de eerste bocht ging het bij 1 vrouw al mis. Ze kon de bocht niet maken omdat ze haar stuur niet om kreeg en ze vloog zo tegen een boom aan! Gelukkig gebeurde het uit stilstand, want anders was het een naar ongeluk geweest. Nu was het stiekem wel een beetje grappig. Het rijden was ontzettend leuk, helemaal mijn ding! Vooraf was ik een beetje bang dat de motoren een soort snorfietsen zouden zijn en heel langzaam zouden gaan, maar het waren echte, kleine motoren en ze konden best wel hard! Tijdens de tour stopten we op verschillende plekken. We hebben een korte bushwalk gedaan, we zijn bij de haven gestopt en we zijn naar een plek gegaan waar je kangaroes kon spotten. Hoewel het enorm zweten was in een lange broek en met een leren vest aan, had ik het niet willen missen! Een van de leukste dingen die ik tot nu toe heb gedaan!

Op 19 december zijn Hes en ik op tijd opgestaan, want we wilden een beachwalk doen. Via het strand konden we naar 1770 lopen, een klein plaatsje dat grenst aan Agnes Water. We hoorden dat je op het strand schildpadden zou kunnen zien en we hoopten heel erg dat we er een paar tegen zouden komen. Na ongeveer een uur gelopen te hebben en nog geen schildpad te hebben gezien, begon het ineens keihard te plenzen (ja, in Australië regent het ook). Op het strand was geen beschutting te vinden, dus we zijn helemaal zeiknat geregend. We besloten maar terug te lopen, maar het duurde nog wel even voordat we weer in het hostel waren. Helemaal doorweekt kwamen we daar aan en we zijn gelijk onder de douche gesprongen. De beachwalk viel dus letterlijk in het water. En we hebben niet eens een schildpad gezien! Op de een of andere manier lijkt het net of we met dit soort dingen steeds op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats zijn. Telkens horen we van mensen: 'op die plek kun je dolfijnen zien' of 'hier kun je koala's spotten', maar dat lijkt meer theoretisch, want als wij er zijn, zien we ze nooit! Nou ja, we houden het maar op domme pech.. Die middag zijn we opnieuw naar de bieb geweest om van het internet gebruik te maken en we hebben een film gekeken in de gemeenschappelijke woonkamer van het hostel.

De volgende dag vertrok onze bus naar Airlie Beach. We waren de hele dag onder de pannen, want deze reis besloeg 9,5 uur. Dat is best lang, maar stiekem vind ik in de bus zitten nooit zo erg. Sterker nog, ik vind het eigenlijk heerlijk om een beetje in de bus te hangen, te lezen, te slapen en een beetje muziek te luisteren. Dat had ik vroeger als kind al. Ik kon me echt verheugen op een dag in de auto als we op vakantie gingen naar Frankrijk of Oostenrijk. De reis ging dan ook erg snel voor mijn gevoel. 's Avonds om 9 uur kwamen we aan in ons hostel. De kamer was wel oké, maar de keuken was behoorlijk ranzig. Gelukkig sliepen we er maar twee nachten. Bij het hostel hoorde wel een hele leuke bar en de muziek klonk erg goed (bijna alleen maar bekende nummers) dus we besloten daar gelijk maar een kijkje te gaan nemen. Toen we de bar binnenkwamen, ontdekten we dat het die avond Ladies Night was. We kregen een kaartje waarmee we recht hadden op 5(!) gratis glazen champagne. We hebben ons daar prima vermaakt die avond! De muziek was erg leuk dus wij hebben ons ook maar aan wat danspasjes gewaagd. Later raakten we nog aan de praat met een jongen die de manager van de bar bleek te zijn en van hem kregen we vervolgens de hele tijd gratis drankjes aangeboden. Al met al hebben we die avond geen cent hoeven te betalen voor ons drinken, happy days!

Ten minste, tot de volgende ochtend. We werden wakker met een redelijke kater, inclusief kleine dosis hoofdpijn. Uit bed komen was die dag nogal een struggle, dus we hebben bar weinig gedaan. Snel vergeten en verder gaan ;)

De 22e begon onze tour naar de Whitsundays. Om eerlijk te zijn keek ik daar al mijn hele reis naar uit. De eilanden leken me prachtig en ik kon niet wachten om Whitehaven Beach in het echt te bewonderen. Onze boot, de Mandrake genaamd, vertrok die middag pas om 14.30 uur, vanwege het tij. We moesten verzamelen bij de haven in Airlie Beach. Daar ontmoetten we ook de rest van de groep. We waren in totaal met 14 man. Het was een redelijk gemelleerd gezelschap, zoals ze dat zeggen. Er waren een aantal mensen van mijn leeftijd, maar ook een paar oudere stellen, van over de dertig. Ik vond het een erg leuke groep, iedereen was aardig en er was eigenlijk niemand bij met wie ik het echt niet kon vinden. Nadat we compleet waren, gingen we aan boord en kozen we allemaal een bed uit in de kajuit van de boot. Je lag echt bovenop elkaar zo ongeveer, van privacy was weinig sprake maar het was wel lekker knus ;) We vertrokken vanuit de haven richting de Whitsunday-eilanden. Met z'n allen namen we plaats op het dek en iedereen praatte met elkaar om elkaar beter te leren kennen. Het weer was prachtig en de zon scheen volop. Het duurde wel een tijdje om bij het eerste eiland te komen, dus die dag hebben we nog niet veel gezien. We zijn alleen maar aan het zeilen geweest. De 'kapitein' van de boot, Finn, was erg leuk, het was een jongen van 23 en hij kon leuk vertellen over de eilanden en bepaalde dieren. Soms heb je van die gidsen die enorm leuk proberen te doen en hyperactief zijn, maar deze was helemaal zichzelf, wel prettig voor een keer. Hij nam uitgebreid de tijd om ons te vertellen wat we precies gingen doen en hij wees op de kaart aan welke route we zouden afleggen. Naast Finn was er nog een ander bemanningslid aan boord, Adam. Hij hielp Finn met het zeilen en hij maakte al onze maaltijden klaar. Dat kon hij dan ook erg goed! We hebben steeds erg lekker gegeten en er was heel veel! De eerste avond aten we burgers met verschillende soorten salade. Na het eten hebben we onze avond gevuld met het spelen van spelletjes. Ik ben niet al te laat gaan slapen, want we moesten weer vroeg op de volgende ochtend. We zouden op tijd gaan varen, om als 1 van de eerste boten op Whitehaven Beach te arriveren.

Om half 6 werd ik wakker van een startende motor. Finn was al eerder opgestaan om ons in alle vroegte naar Whitehaven Beach te brengen. Wij hebben ons nog een keer of drie omgedraaid, voordat we werden gewekt. We legden aan vlakbij een strandje, vanwaar we met een klein bootje in twee groepjes van 7 naar het strand werden gebracht. Vanaf daar moesten we een minuut of tien door de bush lopen om bij Whitehaven Beach aan te komen. Dit strand is het bekendste strand van de Whitsundays. Voor iedereen die niet weet hoe het eruit ziet: Google het maar eens! Voor degenen die daar geen zin in hebben: denk aan een strand dat je op de voorkant van een reisgids met tropische bestemmingen ziet afgebeeld: een parelwit strand en helder blauw water. Oftewel: paradijs! Als de zon schijnt ten minste, en laten wij nou net op Whitehaven Beach zijn met stromende regen.. Het was nog steeds een erg mooi gezicht, maar het zag er toch minder mooi uit dan wanneer de lucht strak blauw geweest zou zijn. Jammer voor de foto's! We zijn anderhalf uur op het strand gebleven en in een baaitje konden we haaien en roggen spotten. We hebben een aantal keer een citroenhaai gezien (geen zorgen, die doen niks) en twee keer een rog! Daarna zijn we weer door de bush naar het andere strandje teruggewandeld, waar we weer de boot op zijn gegaan. We voeren door naar onze eerste snorkelplek, dat scheen een prachtige plaats te zijn waar je heel veel verschillende soorten zeedieren kon zien. De plaats waar we zouden gaan snorkelen, maakte deel uit van het Great Barrier Reef (ook even googelen!) Dit is het bekendste koraalrif ter wereld, dat zich uitstrekt over een behoorlijk deel van de Australische Oostkust. We hesen ons in onze 'stingersuits' (een soort wetsuit dat je tegen kwallensteken beschermt) en zetten onze duikbril op. Met het kleine bootje werden we afgezet op de plek waar we zouden gaan snorkelen. Ik keek installeerde mijn snorkel, keek onder water en... wauw!!! Ik werd nogal overweldigd in het begin door de schoonheid van de onderwaterwereld. Wat veel verschillende vissen bij elkaar! Ze hadden alle kleuren van de regenboog en ze zwommen heel dichtbij je. Sommigen waren met gemak meer dan een meter lang! De vissen waren absoluut niet schuw en ze trokken zich niks aan van alle snorkelaars. Finn vertelde ons voor het snorkelen over een vis die op die plaats in het rif woont, zijn naam is George en hij is ongeveer een meter lang. Finn zat in het bootje terwijl wij snorkelden en voerde de vissen. Ook George kwam even langs! Wat een gigantische vis was dat en hij zwom echt rakelings onder me door. Tijdens de snorkelsessie heb ik naast heel veel vissen ook kwallen en een sidderaal gezien (dat laatste scheen best bijzonder te zijn, die laat zich niet zo vaak zien). Een half uurtje later klommen we weer aan boord en we vertrokken naar de tweede snorkelbestemming. Ondertussen was het steeds harder gaan regenen en het werd behoorlijk koud. Niet iedereen wilde meer het water in en opnieuw het natte stingersuit aantrekken, dus met een klein groepje zijn we voor de tweede keer de zee in gedoken. Op deze plek zou je clownvissen kunnen zien, dus we zijn massaal naar die vis op zoek gegaan. Dat beest was erg lastig te vinden! Er is slechts 1 iemand van onze groep die een clownvis heeft gespot. Toch was deze baai ook erg mooi en we hebben ons weer prima vermaakt. Die middag hebben we, nadat het was opgehouden met regenen, op het dek zitten kletsen en 's avonds aten we pasta, garlic Bread en salade. Daarna hebben we met een aantal mensen weer spelletjes gespeeld.

De volgende ochtend werden we om 6 uur wakker gemaakt voor weer een snorkelsessie. Met de slaap nog in de ogen trokken we onze bikini en stingersuits weer aan en we sprongen in het water. De vissen leken in het begin nog niet helemaal wakker, want er waren er niet heel veel! Later zagen we er meer voorbijkomen. Ik had net mijn missie 'Finding Nemo' weer ingezet, toen ik een jongen uit onze groep hoorde roepen. 'Hier zijn schildpadden!' Alsof ik Ranomi Kromowidjojo herself was, ben ik die kant op gezwommen. Dat ging ik natuurlijk niet missen! En inderdaad, op nog geen twee meter onder ons zwommen twee grote schildpadden. Heel erg gaaf! Ze waren niet erg snel, dus je kon ze gemakkelijk bijhouden. Een clownvis heb ik niet meer kunnen zien, maar die schildpadden maakten een hoop goed. Toen we weer uit het water klommen, zijn we op het dek gaan liggen in de zon. Die scheen weer gelukkig, en hard ook! We begonnen aan de terugtocht naar Airlie Beach. Onderweg vertelde Finn ons allemaal leuke weetjes over bepaalde zeedieren. Hij wist ons bijvoorbeeld te vertellen dat wanneer je bij een zeester een been afhakt, er niet alleen een nieuw been voor in de plaats groeit, maar dat aan het afgehakte been ook weer een nieuwe zeester groeit! Ze kunnen zichzelf dus als het ware klonen. Heel cool! En een clownvis wordt per definitie geboren als mannetje, maar kan later veranderen in een vrouwtje! Dat vond ik wel leuke feitjes om te weten ;) Om 12 uur 's middags voeren we de haven van Airlie Beach weer binnen. De tour zat erop helaas. Toch had ik een leuk vooruitzicht, want dankzij mijn lieve moeder mocht ik drie nachten in een eenpersoonskamer doorbrengen in Airlie Beach! Dat was mijn kerstcadeautje voor dit jaar en ik kon geen beter cadeau bedenken! Ik kwam rond een uur of 1 bij het hostel aan en ik ben lekker op mijn bed gaan liggen, dat helemaal voor mij alleen was. Heerlijk!

Ik heb nog niet eerder zo goed geslapen in Australië als die nacht. Geen snurkende mannen, krakende bedden of mensen die 's nachts lawaai maken omdat ze een nachtbus moeten halen. Ik heb uitgeslapen en toen ik opstond, realiseerde ik me dat het kerst was, 25 december. De kerstsfeer is hier ver te zoeken, je ziet af en toe een verdwaalde kerstboom of wat slingers en lampjes, maar dat is het dan ook. Daarnaast associeer ik kerst ook totaal niet met 30 graden, zon, strand en rondlopen in je bikini. In mijn hoofd klopt dat niet, het gaat er eenvoudigweg niet in. Eerste kerstdag was dan ook niet erg speciaal. Na het ontbijt besloot ik een kerstwandeling te maken, ik ben naar de haven gewandeld, langs de lagoon en door het centrum. Vrijwel alle winkels en restaurants waren gesloten, maar toch vond ik een leuk restaurantje dat open was en waar ik iets heb gegeten en een boek heb gelezen. Daarna ben ik teruggewandeld naar het hostel, waar ik een beetje tv heb gekeken (dat was lang geleden) en op bed heb gelegen. Mijn kerstdiner bestond uit een blik soep. Erg culinair, al zeg ik het zelf! ;) Daarna ben ik opnieuw het centrum ingegaan om te Skypen met het thuisfront. Op mijn kamer had ik namelijk geen bereik, daarvoor moest ik het centrum van Airlie Beach in. Hoewel ik totaal niet in de kerstsfeer was, heb ik er toch wel even bij stilgestaan dat ik met kerst dit jaar niet thuis was en op dat moment miste ik het samenzijn met mijn familie wel een klein beetje. Gelijk daarna besef ik dan ook wel weer dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik in de gelegenheid ben om deze reis te maken en dat dit een 'once in a lifetime'-gebeurtenis is. Ik geniet er dan ook nog steeds enorm van!

Op tweede kerstdag, oftewel 'Boxing Day', zoals ze 26 december hier noemen, had ik afgesproken met Charlotte, een Belgisch meisje dat ik in Sydney had ontmoet en dat ik hier toevallig weer tegenkwam! We zijn het centrum van Airlie ingelopen, waar bijna alle winkels en restaurants inmiddels weer geopend waren en we hebben wat gedronken. Die avond zouden we samen uit eten gaan in het centrum, dus we hebben bij een restaurant gereserveerd dat er wel leuk uitzag. Rond 8 uur 's avonds konden we er terecht. Omdat het nu eenmaal kerst was, besloten we er een heus feestmaal van te maken en we bestelden zowel een voorgerecht als een hoofdgerecht en nagerecht. Ik kan oprecht zeggen dat ik nog niet vaak zó lekker heb gegeten als toen. We waren onder de indruk van elk afzonderlijk gerecht, het was allemaal even goed! Van het nagerecht, een warme brownie met karamelsaus, vanille-ijs en kokossnipperis, werden we zelfs een beetje stil. Dit was pas echt een waardig kerstdiner!

Zo, dat waren mijn belevenissen weer tot nu toe. Ik ben me ervan bewust dat dit verslag een tikkeltje aan de lange kant is, hij is ook wat uitgebreider geworden dan gepland. Dit komt omdat ik al eerder een verslag wilde schrijven maar het er steeds niet van kwam, waardoor ik nu een hele poos in moest halen. Ik hoop dat jullie onderweg niet ergens in slaap zijn gevallen ;) Ik ben in ieder geval voorlopig weer bij en ik hoop dat ik de volgende keer wat eerder in de gelegenheid ben om een reisverslag te posten. Hoewel het wat aan de late kant is, wil ik jullie allemaal nog een fijne kerst wensen. Ik hoop dat jullie het uitgebreid hebben gevierd met een hoop familie en lekker eten. Alvast een goede jaarwisseling en tot binnenkort!

Veel liefs,

Eline